ตอนที่ 183 ป่าช้ำรัก
It had already been two months since the battle between Lin Feng and Hei Mo. The students were also talking about it less and less. The Celestial Academy was once again returning to a peaceful state.
นี่ก็สองเดือนแล้วนับตั้งแต่การต่อสู้ระหว่าง หลินเฟิง และ เฮยหม่า เหล่าศิษย์ทั้งหลายนั้นพูดถึงเรื่องนี้น้อยลงเรื่อย ๆ สถาบันสำนักสวรรค์กลับมาสู่สภาวะที่สงบสุขอีกครั้ง
Lin Feng and his friends were in their respective cultivation rooms, making great efforts to increase their cultivation level. Nothing important was happening.
หลินเฟิง และเพื่อนของเขาอยู่ในห้องบ่มเพาะพลัง แต่ละคนนั้นได้พยายามอย่างมากในการเพิ่มระดับการบ่มเพาะพลังของพวกเขา ไม่มีอะไรสำคัญเกิดขึ้นในตอนนี้
At that moment, a silhouette was coming from the cultivation tower. That person was wearing ragged robes with a great deal of holes. Their robes had become completely tattered, but when the crowd saw the person, they only showed looks of admiration rather than disdain.
ในขณะนั้นมีเงาผู้หนึ่งออกมาจากหอคอยบ่มเพาะพลัง คนคนนั้นสวมเสื้อผ้าที่ดูหมอซอมีรูมากมาย ที่เสื้อคลุมของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่เมื่อฝูงชนเห็นคนพวกเขาทำได้เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงความชื่นชมแทนที่จะดูถูก
That person was Lin Feng.
คนๆนั้นคือ หลินเฟิง
When Lin Feng looked up at the sky, he saw that it was already evening. There were rosy clouds floating on the horizon. The scenery was splendid, but in the world of cultivation, very few people took the time to appreciate such beauty. The only thing that mattered was strength. The powerful people possessed everything. Those who were weak would only be endlessly bullied.
เมื่อ หลินเฟิง มองขึ้นไปบนฟ้าเขาก็เห็นว่าเป็นตอนเย็นแล้ว มีเมฆสีชมพูลอยอยู่บนขอบฟ้า ทัศนียภาพอันแสนงดงาม แต่ในโลกแห่งการบ่มเพาะพลังนั้น น้อยคนนักที่จะใช้เวลาในการชื่นชมความงดงามดังกล่าว สิ่งเดียวที่สำคัญคือความแข็งแกร่ง คนที่มีอำนาจนั้นครอบครองทุกอย่าง คนที่อ่อนแอนั้นจะถูกรังแกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
Lin Feng was walking and wanted to go to his apartment, but at that moment, a silhouette flickered and appeared in front of him.
หลินเฟิง กำลังเดินและอยากจะไปยังที่พักของตน แต่ในขณะนั้นเองร่างเงาได้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา
When Lin Feng saw that person, his facial expression became slightly rigid, revealing his surprise.
เมื่อ หลินเฟิง เห็นคนๆนั้นการแสดงออกทางสีหน้าของเขาเริ่มจริงจังขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ
Lin Feng had already seen that person before. When he was in the external part of the Imperial City, he had seen them at Qing Xin’s restaurant. He had also seen that the person had an intimate relation with the owner of that restaurant, Qing Xin. That was the man in black clothes. Lin Feng hadn’t expected to meet him, especially at the academy.
หลินเฟิง เคยเห็นคนคนนี้มาก่อน ตอนที่เขาอยู่ด้านนอกของเมืองจักรพรรดิ เขาได้เห็นพวกเขาที่โรงเตี๊ยมของ ชิงซิน เขายังได้เห็นว่าชายผู้นั้นมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้าของโรมเตี๊ยม ชิงซิน นั่นคือชายในชุดสีดำ หลินเฟิง ไม่คาดคิดว่าจะได้พบเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่สถาบันสำนักสวรรค์
“Young master Lin, my name is Nan Shan.”
"นายน้อยหลิน ข้าชื่อ หนานชาน"
Contrary to all expectations, that man introduced himself first to Lin Feng in a very polite way while smiling and nodding.
ตรงกันข้ามกับที่คาดการณ์ไว้ทั้งสิ้น ชายผู้นั้นได้แนะนำตัวเองก่อนกับ หลินเฟิง ด้วยความสุภาพขณะยิ้มและพยักหน้า
“Nan Shan…” repeated Lin Feng in a low voice. He looked at him and said: “Is there something you want from me?”
"ท่านหนานชาน ... " หลินเฟิง พูดด้วยเสียงต่ำแล้วมองไปที่เขาและพูดว่า: "ท่านมีธุระอะไรกับข้างั้นรึ?"
“Yes.” said Nan Shan while nodding. He didn’t have the same cold expression as when he had met Lin Feng for the first time. Instead, he was smiling and said: “I was worried that Young master Lin Feng wouldn’t come out of the cultivation tower for a much longer time. Fortunately, I managed to meet you today.”
"ใช่แล้ว" หนานชานกล่าวขณะพยักหน้า เขาไม่ได้แสดงออกถึงท่าทีที่เย็นชาเหมือนกับตอนได้พบกับ หลินเฟิง เป็นครั้งแรก แต่เขายิ้มและพูดว่า: "ข้านั้นเป็นห่วงนึกว่า นายน้อยหลินเฟิง จะไม่ออกจากหอคอยบ่มเพาะพลังหลังจากที่ปิดตนบ่มเพาะพลังเป็นเวลานาน โชคดีที่ข้าได้พบท่านในวันนี้ "
Lin Feng’s stupefaction became even more intense. Meet him? Surprisingly, that person was really looking for him specifically.
ความสับสนของ หลินเฟิง นั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้น พบข้า? น่าแปลกใจที่ชายผู้นี้เจาะจงตามหาเขาโดยเฉพาะ
“Young master Lin, the young master of my clan would like to invite you to a banquet. I was sent here to find you for that express purpose. I hope that you will be able to honour his invitation and follow me.” said Nan Shan extremely politely. Lin Feng was astonished. A banquet?
"นายน้อยหลิน นายน้อยตระกูลของข้าอยากจะเชิญท่านเข้าร่วมงานเลี้ยง ข้านั้นถูกส่งมาที่นี่มาหาท่านเพื่อแสดงจุดประสงค์ที่ชัดเจน ข้าหวังว่าท่านจะตอบรับคำเชิญของนายน้อยของข้าและตามข้าไป "หนานชาน กล่าวอย่างสุภาพ หลินเฟิง รู้สึกประหลาดใจ งานเลี้ยงงั้นรึ?
“Who is the young master of yours?” Why do they want me to participate in that banquet?” asked Lin Feng surprised. The last time that he had met Nan Shan, they had almost fought. The fact that Nan Shan had come to invite him to participate in a banquet seemed strange to Lin Feng.
"ผู้ใดคือนายน้อยของเจ้า?" ทำไมพวกเขาถึงอยากให้ข้าเข้าร่วมงานเลี้ยงมื้อค่ำ? "หลินเฟิง ถามอย่างแปลกใจ ครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบกับ หนานชาน พวกเขาเกือบได้ต่อสู้กัน ในความจริงนั้น ที่ หนานชาน ได้มาเชิญเขาเข้าร่วมงานเลี้ยงนั้นเป็นเรื่องบ้าบอสิ้นดีสำหรับ หลินเฟิง
“You know the young master of my clan. You saw him two months ago during your battle. He personally came to see it and was sitting on the viewing platform.” replied Nan Shan. Lin Feng was stupefied: “Is it the second prince?”
"ท่านรู้จักนายน้อยตระกูลของข้า ท่านเคยเห็นเขาแล้วเมื่อสองเดือนก่อนในระหว่างการต่อสู้ของท่าน เขาเองก็มาดูและนั่งอยู่บนที่นั่งผู้ชม "หนานชาน ตอบ หลินเฟิง ยิ่งสับสน : "หรือจะเป็นองค์ชายสองงั้นรึ?"
“Indeed. My master is precisely His Highness, Duan Wu Ya.” Nan Shan was slightly nodding.
“ถูกต้อง นายน้อยของข้าคือองค์ชาย ต้วนหวูหยา "หนานชาน พยักหน้าเล็กน้อย
When Lin Feng heard his response, he looked at Nan Shan. Nan Shan was one of the second prince’s people. Therefore, the second prince probably knew about Lin Feng because of the time when he met Nan Shan at Qing Xin’s restaurant.
เมื่อ หลินเฟิง ได้ยินคำตอบนั้น เขามองไปที่ หนานชาน อีกครั้ง หนานชาน เป็นหนึ่งในคนขององค์ชายสอง ดังนั้นองค์ชายสอง อาจรู้เกี่ยวกับ หลินเฟิง ตอนที่เขาได้พบกับ หนานชาน ที่โรมเตี๊ยมของชินซิน
“Could it be Meng Qing?”
"มันอาจเกี่ยวกับ เมิ้งชิง งั้นรึ?"
Lin Feng had an idea. Lin Feng’s show of strength on that day had been good but hadn’t been enough to draw the attention of someone as important as the second prince. However, on that day, Meng Qing had destroyed the restaurant, which shocked everybody.
หลินเฟิง คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ การแสดงความแข็งแกร่งของ หลินเฟิง ในวันนั้นเรื่องที่ดี แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะดึงความสนใจของใครบางคนที่มีความสำคัญเหมือนกับองค์ชายสองได้ อย่างไรก็ตามในวันนั้น เมิ้งชิง ได้ทำลายโรงเตี๊ยมซึ่งทำให้ทุกคนตกใจ
But if the second prince was interested in Meng Qing, why was he inviting Lin Feng to come to the banquet? The probability that he was interested in Meng Qing was very small.
แต่ถ้า องค์ชายสองสนใจ เมิ้งชิง ทำไมเขาถึงได้เชิญ หลินเฟิง มาเลี้ยง? มีความเป็นไปได้ที่เขาสนใจ เมิ้งชิง นั้นมีน้อยมาก
“Why invite me?” asked Lin Feng.
"ทำไมถึงได้เชิญข้า?" หลินเฟิง ถาม
“His Highness said that once you are there, you will understand.” replied Nan Shan. Lin Feng seemed uncertain. He remained silent for a few seconds and then said: “Do we have to leave right now?”
"ฝ่าบาทได้กล่าวว่าเมื่อท่านมาที่นี้แล้วท่านจะเข้าใจ" หนานชาน ตอบ หลินเฟิง ดูเหมือนจะไม่มั่นใจ เขาเงียบไปสองสามวินาทีแล้วก็พูดว่า : "ข้าต้องไปตอนนี้เลยงั้นรึ?"
Nan Shan looked at the sky and said: “The banquet should be starting soon. If this is not inconvenient for you, we should go now.”
หนานชาน มองไปบนท้องฟ้าและกล่าวว่า "งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มเร็ว ๆ นี้ อาจไม่สะดวกสำหรับท่าน แต่เราควรไปตอนนี้เลย "
“Alright.” replied Lin Feng while nodding after hesitating for a moment.
"เอาล่ะตามนั้น" หลินเฟิง ตอบขณะพยักหน้าหลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง
He also wanted to figure out why the second prince was treating him this way.
เขายังต้องการใช้ความคิด ว่าทำไมองค์ชายสอง ถึงได้ปฏิบัติกับเขาด้วยวิธีนี้
As far as safety was concerned, Lin Feng, contrary to all expectations, wasn’t worried. If they wanted to kill him, they didn’t need to use such methods.
ส่วนเรื่องความปลอดภัยนั้น หลินเฟิง นั้นรู้สึกตรงกันข้ามกับความคิดก่อนหน้านี้ทั้งหมด ไม่มีอะไรต้องห่วง ถ้าพวกนั้นต้องการที่จะฆ่าเขา พวกนั้นไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการนี้หรอก
In front of the second prince, Duan Wu Ya, Lin Feng was nothing.
ที่รออยู่ข้างเขาคือ องค์ชายสอง ต้วนหวูหยา , หลินเฟิง ไม่ได้พูดอะไร
Nan Shan hadn’t thought that Lin Feng would cooperate so easily. Nan Shan was leading the way and they both left.
หนานชาน ไม่ได้คิดว่า หลินเฟิง ให้ความร่วมมืออย่างง่ายดาย หนานชาน เป็นผู้นำทางและทั้งคู่ก็ออกไป
“Young master Lin, here. I already prepared the horses.” said Nan Shan while pointing at a place where two divine horses were standing. They both looked incredibly mighty. They even had two red horn coming from their heads. Valuable horses were really completely different from ordinary ones.
"นายน้อยหลิน ตรงนี้ขอรับ ข้าได้เตรียมม้าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว "หนานชาน กล่าวขณะที่ชี้ไปยังสถานที่ซึ่งมีม้าสองตัวกำลังรออยู่ พวกมันทั้งสองตัวดูน่าเกรงขามอย่างเหลือเชื่อ พวกมันมีเขาสีแดงสองแฉกอยู่บนหัว เป็นม้าที่มีความแตกต่างจากของคนธรรมดาโดยสิ้นเชิง
“Dragon Colt Horses…”
"ม้านิลมังกร.."
When Lin Feng saw these two divine horses, he sighed. Dragon Colt horses were horses of very high quality. They were not ordinary beasts and were extremely valuable. They were extremely quick and their legs were powerful. Ordinary horses could travel over five hundred kilometres a day whereas dragon colt horses could travel over five thousand kilometres a day. They were ten times faster than ordinary horses. They were even faster than Chi Xie horses.
เมื่อ หลินเฟิง เห็นม้าทั้งสองตัวนั้นเขาก็ถอนหายใจ ม้านิลมังกร เป็นม้าที่มีคุณภาพสูงมาก ไม่ใช่สัตว์ธรรมดาและมีค่าอย่างมาก พวกมันทั้งรวดเร็วและขาของพวกมันนั้นทรงพลัง ม้าธรรมดาสามารถเดินทางได้มากกว่าห้าร้อยกิโลเมตรต่อวัน ในขณะที่ม้านิลมังกรสามารถเดินทางได้มากกว่าห้าพันกิโลเมตรต่อวัน พวกมันเร็วกว่าม้าธรรมดาถึงสิบเท่า พวกมันเร็วกว่าม้ากองทัพเสียอีก
“Indeed, Dragon Colt horses.” Nan Shan was pulling a horse towards Lin Feng. He then jumped on the other one, looked at Lin Feng and said: “Young master Lin, I’ll lead the way. Just follow me.”
"ถูกต้องแล้ว ม้านิลมังกร." หนานชาน กำลังดึงม้าเข้ามาหา หลินเฟิง จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปตัวหนึ่งแล้วมองไปที่ หลินเฟิง และกล่าวว่า "นายน้อยหลิน ข้าจะนำทางให้ เพียงแค่ตามข้ามา "
While talking, Nan Shan pressed on both sides of the abdomen of the horse and left at the speed of light, looking like an illusion.
ในขณะที่พูดนั้น หนานชาน ก็กดลงไปที่หน้าท้องของม้าด้วยมือมือข้างและปล่อยให้มันวิ่งไปด้วยความเร็วแสงเหมือนดั่งภาพลวงตา
Lin Feng also jumped on the horse. The two silhouettes flew through the Celestial Academy, drawing a great deal of attention.
หลินเฟิง ก็กระโดดขึ้นไปบนหลังม้า ภาพเงาสองได้ลอยผ่าน สถาบันสำนักสวรรค์ ทำให้ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก
…………
In the Imperial City of the Xue Yue Country, the most famous place was probably the Imperial Palace. Apart from it, there was another place which also enjoyed a good reputation.
ในเมืองจักรพรรดิของแคว้นซูยู๋ สถานที่ที่มีชื่อเสียงที่สุดน่าจะเป็นพระราชวังจักรพรรดิ นอกเหนือจากนั้นยังมีสถานที่อื่นที่มีชื่อเสียงอีกด้วย
The best beverage in the Imperial City was the Lovesick alcohol. It gave drunk people the impression of being drowned in love.
เครื่องดื่มที่ดีที่สุดในเมืองจักรพรรดินั้น คือเหล้าช้ำรัก ทำให้คนเมารู้สึกประทับใจในการดื่มด่ำมันลงไป
There was only one place where that alcohol could be made: the Lovesick Forest.
มีเพียงสถานที่เดียวที่สามารถทำและดื่มเหล้าชนิดนี้ได้ มันคือป่าช้ำรัก
Many people in the Imperial City only knew the name but had never been to the Lovesick Forest. Many of them had also never tasted Lovesick alcohol either because the Lovesick alcohol couldn’t be brought outside of the Lovesick Forest. That was an unbreakable rule and everybody had to abide by that rule, even noble and wealthy cultivators. Even the members of the Imperial Clan had to comply with the rules of the Lovesick Forest.
หลายคนในเมืองจักรพรรดิรู้ชื่อเสียงของมันดี แต่ไม่เคยไปที่ป่าช้ำรัก หลายคนยังไม่เคยลิ้มรสเครื่องเหล้าช้ำรัก เพราะเหล้าช้ำรักนั้น ไม่สามารถนำออกมาจากป่าช้ำรักได้ นั่นคือกฎที่ห้ามฝ่าฝืนและทุกคนต้องปฏิบัติตามกฎดังกล่าวนั้นแม้แต่คนชนชั้นสูงและผู้บ่มเพราะพลังขั้นสูง ไม่เว้นแม้กระทั้งสมาชิกในตระกูลจักรพรรดิ ต้องปฏิบัติตามกฎของป่าช้ำรัก
Since the creation of the Lovesick Forest, the rule had never been changed.
ตั้งแต่ป่านีัถูกสร้างขึ้นมากฎก็ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลง
The rumors said that the creator of the Lovesick alcohol had made it especially for lovers.
ข่าวลือดังนั้น กล่าวว่าผู้สร้างเหล้าช้ำรักนั้น ได้ถูกสร้างขึ้นมาสำหรับโดยเฉพาะสำหรับคนรักโดยเฉพาะ
Besides, for some reason, only wealthy and noble people could enter the Lovesick Forest. Ordinary people were not permitted entry.
นอกจากนี้ด้วยเหตุผลบางประการ คนรวยและคนชนชั้นสูงเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่ป่า ช้ำรักได้ คนธรรมดาไม่ได้รับอนุญาต
At that moment, Nan Shan and Lin Feng entered the Lovesick Forest, but they weren’t riding their horses anymore. They had to walk as it was forbidden to ride a horse inside the forest.
ในขณะนั้นเอง หนานชาน และ หลินเฟิง เข้ามายังป่าช้ำรัก แต่พวกเขาไม่ได้ขี่ม้าของพวกเขาอีกต่อไป พวกเขาต้องเดิน มีกฏที่ห้ามไม่ให้ขี่ม้าเข้าไปในป่า
When Lin Feng saw the scenery, he entered into a calm and peaceful state of mind. He was surrounded by an emerald forest of bamboo trees, small bridges and flowing water. In the air, there were exquisite fragrances which gave a pleasant feeling to the people with each breath.
เมื่อ หลินเฟิง เห็นทิวทัศน์นั้นเขารู้สึกผ่อนคลายจิตใจ เขาถูกล้อมรอบไปด้วยป่าไม้ไผ่สีเขียวมรกตเต็มไปหมด มีกระทั่งสะพานเล็ก ๆ และแม่น้ำกำลังไหลผ่าน ในอากาศนั้นมีกลิ่นหอมที่ประณีตซึ่งมอบความรู้สึกที่น่ารื่นรมย์แก่ผู้คนจากการหายใจแต่ละครั้ง
It was hard to imagine that there were such sacred places in the Imperial City. It somehow looked similar to the teacher’s peach orchard, but the Lovesick Forest looked even more mysterious and mystical.
มันยากที่จะจินตนาการว่ามีสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ดังกล่าวอยู่ในเมืองจักรพรรดิ มันดูคล้าย ๆ กับสวนดอกท้อของท่านอาจารย์ แต่ป่าช้ำรักนั้นดูลึกลับและน่าพิศวงมากกว่า
(จากสวนพีชขอเปลี่ยนเป็นลูกท้อแทนนะครับ )
“What a nice place.”
เป็นสถานที่ๆดีมาก
Lin Feng was sighing in admiration. Some people were drinking alcohol in the middle of the bamboo forest. They all seemed to be having a great time. The majority of them were people of high status, but they didn’t look arrogant because they were inside the Lovesick Forest and it wouldn’t be unlikely for them to come across people with an even higher social status as theirs.
หลินเฟิง ถอนหายใจด้วยความชื่นชม บางคนดื่มเหล้าอยู่กลางป่าไผ่ พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ดี ส่วนใหญ่เป็นคนที่มีสถานะสูง แต่พวกเขาไม่ได้ดูหยิ่งเพราะอยู่ในป่า ช้ำรัก และไม่น่าจะเป็นเพราะพวกเขาเจอคนที่มีสถานะทางสังคมที่สูงส่งกว่าพวกเขา
Nan Shan guided Lin Feng on a narrow and winding path made of bluestone. They were walking slowly, and after a short moment, a lake appeared in front of Lin Feng. It was surrounded by bamboo trees, grass and plants. It seemed like a dreamscape.
หนานชาน นำทาง หลินเฟิง ไปตามเส้นทางคับแคบและคดเคี้ยวที่ทำจากหินสีฟ้า พวกเขากำลังเดินไปช้าๆและหลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ทะเลสาบก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของ หลินเฟิง ล้อมรอบด้วยต้นไผ่ ต้นหญ้าและพืชพันธ์ ดูเหมือนกับดินแดนแห่งความฝัน
In the middle of the lake, there was a broad and vast pavilion. There were many people inside that pavilion.
อยู่ในใจกลางของทะเลสาบมีศาลาอันกว้างและกว้างใหญ่โต มีหลายคนที่อยู่ในศาลานั้น
“That is precisely the place. Young master Lin, you can go there.” said Nan Shan while smiling. A path made of red wood led to that pavilion.
"นายน้อยหลิน สถานที่นัดหมายไว้อยู่ทางนั้น ท่านสามารถไปที่นั่นได้เลย "หนานชาน กล่าวขณะยิ้ม เส้นทางที่ถูกทำจากไม้สีแดงนำไปสู่ศาลานั้น
When he finished talking, Nan Shan turned around, his silhouette flickered and he vanished in the blink of an eye. He had finished his mission and did not need to stay there anymore.
เมื่อเขาพูดจบ หนานชาน ก็หันกลับไปเงาของเขาวูบและหายไปในพริบตา เขาได้เสร็จสิ้นภารกิจและไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นั่นอีกต่อไป
Lin Feng looked perplexed. He looked at that splendid pavilion. The one that he was looking at wasn’t the only pavilion. There were other pavilions, but there was nobody inside them. The entire lake was very calm. Only a few voices filled the air every so often, they were coming from the pavilion which contained a group of people.
หลินเฟิง สับสน เขามองไปที่ศาลาอันงดงาม หนึ่งในนั้นที่เขามองไม่ได้มีศาลาเดียว มีศาลาอื่น ๆ แต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน ทั้งทะเลสาบอันนิ่งสงบมาก มีเพียงไม่กี่เสียงที่ดังไปในอากาศทุกๆครั้ง มันมามาจากศาลาซึ่งมีกลุ่มคนอยู่นั่นเอง
Lin Feng started walking towards the path made of red wood. When he was about to enter the pavilion, a silhouette appeared behind him in the blink of an eye.
หลินเฟิง เริ่มเดินไปตามเส้นทางที่ทำด้วยไม้สีแดง เมื่อเขากำลังจะเข้าไปในศาลา เงาปรากฏตัวขึ้นเบื้องหลังเขาในชั่วพริบตา
When the person saw Lin Feng’s clothes, which were torn and ragged, he frowned and said: “Get the hell out of here.”
เมื่อคนนั้นที่เห็นเสื้อผ้าของ หลินเฟิง ซึ่งฉีกขาดและเป็นรูมอซอเขาขุ่นเคืองและพูดว่า : "เอาไอเวรนี่ออกจากที่นี่ซะ"
Lin Feng turned around and frowned. He looked at that young man. The young man was wearing a magnificent chang pao. His hair was tied. He was also very handsome, but he was coldly and arrogantly looking at Lin Feng with disdain.
หลินเฟิง หันกลับไปและขมวดคิ้ว เขามองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มสวมชุดฉางเปาอันงดงาม ผมของเขาถูกมัด แถมเขายังหล่อมากเหลาเอาการ แต่ก็ดูเย็นชาและหยิ่งผยองขณะที่มอง หลินเฟิง ด้วยความรังเกียจ...Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น