ตอนที่ 151 การนั่งสมาธิ
เมิ้งชิง กระโดดลอยกลับมาทางอากาศและลงยืนข้างๆ หลินเฟิง เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กลุ่มคนที่เห็นเหตุการณ์กำลังตกตะลึง พวกเขาไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็นด้วยตา
ของตัวเองได้ พวกเขาไม่อยากเลยเชื่อว่าเด็กผู้หญิงที่สวยงามและไร้เดียงสาคนนี้ช่างแข็งแกร่ง
อย่างมากและได้ทำให้ชายวัยกลางคนในชุดสีฟ้าที่ดูชั่วร้ายจนได้รับบาดเจ็บ
ชายวัยกลางคนชุดสีฟ้าช่างไร้สาระ เขาเข้ามาจับกุม หลินเฟิง และท้ายที่สุดเขาก็กลัวตายเพราะ
เม้งชิง แต่ก็ยังพยายามที่จะแสดงพลังไปจนท้ายที่สุด
"เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?" เมิ้งชิง ถาม หลินเฟิง ด้วยเสียงตายด้าน หลินเฟิง ยิ้มอย่างบูดเบี้ยว เขา
อยากให้เธอพูดนุ่มนวลกว่านี้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ แม้ว่าเธอจะแสดงให้เขา
เห็นว่าเธอกังวลเกี่ยวกับเขาก็ตาม แต่น้ำเสียงของเธอก็ตายด้านเช่นเคย
"ข้าไม่เป็นไร. แค่รอยข่วนเล็กๆเอง "หลินเฟิง กลกล่าวขณะที่ส่ายหน้าและยิ้มให้กับ เมิ้งชิง
ชายวัยกลางคนชุดสีฟ้าเกือบจะฆ่า หลินเฟิง โชคดีที่ หลินเฟิง มีการตอบสนองที่รวดเร็วพอที่
จะหลีกเลี่ยงการโจมตีที่อันตรายนั่นได้
"ตอนนี้ข้าแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว แต่ข้ายังอ่อนแอกว่าผู้บ่มเพาะพลังในระดับซุน มีช่องว่างขนาด
ใหญ่ระหว่างข้ากับคนเหล่านั้น " หลินเฟิง กล่าว เขาอยากแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วในขณะที่
เขารู้ว่าตอนนี้เขานั้นอ่อนแอมากเพียงใดเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ
เมิ้งชิง มองไปที่บาดแผลของ หลินเฟิง แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอก็ได้เดินตามเขาไปอีกครั้งนึง
"กลับกันเถอะ" หลินเฟิง กล่าวแล้วมองไปที่รองอาจารย์ใหญ่และกล่าวว่า "รองอาจารย์ใหญ่
พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"เข้าใจแล้ว"รองอาจารย์ใหญ่กล่าวขณะที่ยิ้มอย่างอบอุ่น ลึกเข้าไปในหัวใจของเขารู้สึกทึ่ง
กับพลังของ เมิ้งชิง
หญิงสาวที่ดูน่าเลื่อมใสนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก
นอกจากนี้ รองอาจารย์ใหญ่มีความรู้สึกว่า เมิ้งชิง ไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดของเธอและยังคงซ่อน
พลังที่แท้จริงเอาไว้
หลินเฟิง เหลือบไปมองกลุ่มคนที่เฝ้าดูเหตุการณ์และพูดอย่างเย็นชาว่า : "จำทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ในวันวันนี้ไว้ ถ้าพวกเจ้ายั่วยุข้าอย่าโทษข้าถ้าทำอะไรไม่สุภาพแล้วกัน "เมื่อเขาพูดเสร็จแล้ว
หลินเฟิง ได้เริ่มเดินกลับไปที่พระราชวังที่พักของนักเรียน
กลุ่มคนเหล่านั้นก็ตกใจ พวกเขากำลังคิดถึง เฮ๋ยหม่า แล้วพวกเขาก็คิดว่า เฮ๋ยหม่า ไม่มีทาง
ได้สัมผัสตัว หลินเฟิง เพราะ เวิ่นห่าวซื่อ ได้ปกป้องเขาเมื่อเขามาที่พระราชวังของนักเรียน
ประเภทที่หนึ่ง
ฝูงชนก็ต้องมึนงงอีกครั้งเพราะพวกเขาคิดว่า หลินเฟิง ได้มีท่าทีแบบนั้นเพราะเขามี เวิ่นห่าวซื่อ
อยู่ด้วยที่นั่น เฮ๋ยหม่า ได้ดูถูกความแข็งแกร่งที่แท้จริงของ หลินเฟิง ในขณะนี้ฝูงชนไม่มีทาง
สงสัยเกี่ยวกับความแข็งแกร่งที่แท้จริงของ หลินเฟิง อีกต่อไป เขาได้จัดการผู้ที่อยู่ในชั้น
จิตวิญญาณไปจำนวนมากด้วยการโจมตีเพียครั้งเดียว หลินเฟิง ยังมีเพื่อนอีกคนก็คือ เมิ้งชิง
ที่อยู่ในชั้นของระดับซุน แม้ เฮ๋ยหม่า อยากจะจัดการเขาแต่ต้องระมัดระวังเมื่อยั่วยุเธอ
เมื่อฝูงชนคิดถึงการยั่วยุที่ หลินเฟิง ได้ท้าสู้กับ เฮ๋ยหม่า ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะรู้สึกตื่นเต้น
พวกเขากำลังมองไปถึงการต่อสู้ในวันข้างหน้า หลินเฟิง เพิ่งจะแสดงความแข็งแกร่งของเขา
ส่วนหนึ่ง ฝูงชนกลุ่มที่เฝ้าดูอยู่ไม่อยากรออีกต่อไปพวกเขาอยากเห็นมันเร็วๆนี้
แม้ว่า เมิ้งชิง จะสามารถเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดได้แต่จะไม่มีใครจะลืมชื่อของ หลินเฟิง
เขามีพลังมากมายอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน
ความแข็งแกร่งของ เฮ๋ยหม่า, ศักยภาพของ หลินเฟิง, พื้นหลังของ เฮ๋ยหม่า,ความแข็งแกร่ง
ที่น่าเหลือเชื่อของ เมิ้งชิง... ท้ายที่สุดแล้วเมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากันจะเป็นอย่างไร?
หลินเฟิง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนใจในสิ่งที่กลุ่มคนกำลังคิด ในขณะนี้ หลินเฟิง ต้องการไปที่
หอคอยบ่มเพาะพลังเมื่อเขาได้ยินเสียงทำให้เขาหยุดลง
"เสียงกู่จิน!" มันเป็นท่วงทำนองที่สวยงาม หลินเฟิง ได้ยินใครบางคนกำลังเล่นพิณและมัน
ก็เป็นเสียงที่ดีอย่างมากเมื่อได้ยิน
"เขาเป็นใครกัน?" หลินเฟิง กำลังคิด เขาจำได้ว่าเป็นอาจารย์ในวันที่เขานั่งทดสอบเพื่อ
เป็นนักเรียนทางทหาร อาจารย์ที่เป็นมิตรได้เล่นกู่จินเพื่อสอบของพวกเขา หลินเฟิง นั้น
ชอบเขาเล่นมาก อาจารย์ได้อนุญาตให้เขานั่งสอบสองครั้งและยอมรับว่าอาจารย์นั้นผิด
ที่ไม่สามารถสะกดจิต หลินเฟิง ได้
ท่วงทำนองที่กำลังเล่นในขณะนั้นสดุดใจ หลินเฟิง จากท่วงทำนองที่อาจารย์ได้เล่นเป็น
เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเป็นคนแรกที่นึกถึง
"เกิดอะไรขึ้น?" เมิ้งชิง ถามเมื่อเห็น หลินเฟิง หยุดเดิน
"ได้ยินท่วงทำนองของกู่จินหน่ะ" หลินเฟิง กระซิบ
เมิ้งชิง ขมวดคิ้วและทำหน้าแปลก ๆ ก่อนที่จะถามว่า : "ฟังอะไรอยู่?"
"กู่จิน" หลินเฟิง ตอบ
"กู่จินคืออะไร?" เมิ้งชิง ถาม จากนั้นเธอก็ส่ายหัวและพูดว่า : "ฉันไม่เห็นได้ยินเลย"
"ฮะ?" หลินเฟิง รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ เขาไม่ได้ตกอยู่ภายใต้การสะกดจิตเขาคิดว่าเขาไม่น่า
จะฟังผิด มันเป็นการเล่นกู่จิน จริงๆ
นอกจากนี้ เมิ้งชิง แข็งแกร่งกว่า หลินเฟิง ทำไมเธอถึงไม่ได้ยินมันล่ะ?
มีเพียงคำอธิบายเดียวคือเพลงนั้นถูกเล่นให้ หลินเฟิง ได้ยินเพียงคนเดียว
"เมิ้งชิง เจ้ากลับไปก่อน ข้าขอตัวสักครู่ "หลินเฟิง กล่าวเขาเพิ่งรู้ว่าเขาอาจจะเป็นคนเดียวที่
ได้ยินท่วงทำนองนี้ อย่างไรก็ตาม เมิ้งชิง ก็ส่ายหัวและพูดโดยไม่ลังเลเลยว่า "ข้าจะไปกับเจ้า"
หลินเฟิง ถึงกับมึนหัวเมื่อได้ยินเธอพูด จากนั้นเขาก็พยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า "เอาล่ะ
ไปกันเถอะ"
ขณะที่เดินอยู่ หลินเฟิง ได้ฟังเพลงอย่างต่อเนื่อง
หลังจากนั้นไม่นานเพลงเริ่มได้ยินชัดเจนและชัดเจนมากขึ้น
ไม่นานนัก พวกเขาได้มาถึงลานกว้างที่ดูตระกรานตา มีหอคอยที่ดูเก่าแก่เหมือนพวกเขาสร้าง
ขึ้นในสมัยโบราณของจีน มีหญ้าสีเขียวและมีบ่อขนาดเล็กและลำธารอยู่ด้านใน
ทันใดนั้นทัศนียภาพที่สวยงามได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขา
มีต้นไม้ในทุ่งดอกพีช ดอกไม้และใบไม้พริ้วไหวไปในสายลมและมีกลิ่นหอมหวานจนเข้าไปใน
จมูกของ หลินเฟิง และ เมิ้งชิง
"เป็นสถานที่ ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ข้าไม่เคยคิดเลยว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่ในสถาบัน "หลินเฟิง
กล่าวขณะที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ พระราชวังได้ซ่อนความสวยงามเอาไว้
แต่แตกต่างจากที่เห็นตอนนี้อย่างสิ้นเชิง
สิ่งปลูกสร้างอื่น ๆ ทำให้เจ้าต้องการที่จะแข็งแกร่งและฝึกฝนให้แข็งแรงขึ้น แต่สถานที่แห่งนี้
ทำให้เจ้าอยากนั่งลงสูดกลิ่นดอกไม้พีชพันธุ์และผ่อนคลาย
"ทำไมสวยงามเยี่ยงนี้"เมิ้งชิง กล่าวด้วยความตกใจ เธอมีสีหน้าแปลกๆ
ขณะที่เดินท่ามกลางต้นพีชศาลาโบราณได้ปรากฏอยู่ด้านหน้า เมิ้งชิง และ หลินเฟิง มีโต๊ะ
และเก้าอี้ทำจากหินอยู่ข้างใน
มีคนนั่งอยู่ข้างในและเขากำลังเล่น กู่จิน ด้วยสองมือลอยอยู่เหนือสายอย่างคล่องแคล่วพริ้ว
ไหวเหมือนสายไหล แม้ว่า หลินเฟิง และ เมิ้งชิง จะมาถึงข้างหน้าเขา เขายังคงจริงจังและ
ยังคงเล่นราวกับว่า หมื่นสัพสิ่งสิ่งที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
นั่นคืออาจารย์ผู้ที่รับผิดชอบการทดสอบการเป็นนักเรียนทหารหน่ะ
เมิ้งชิง ส่ายหัวทันทีซึ่งทำให้ หลินเฟิง ประหลาดใจ
หลินเฟิง เข้าใจได้ทันทีว่า เมิ้งชิง หมายถึงอะไร แม้ว่าพวกเขาจะมาถึงหน้าอาจารย์ แต่เธอก็
ยังไม่ได้ยินเสียงบรรเลง หลินเฟิง คิดถูกมันเป็นความจริงที่ว่าเขาเป็นคนเดียวที่ได้ยินเสียง
"เป็นความสามารถที่น่าสะพรึงกลัวจริงๆ ... " หลินเฟิง กล่าว เขาได้ยินเสียงจากที่อันห่างไกล
และนอกจากนี้เขายังเป็นคนเดียวที่ได้ยิน
"การบ่มเพาะพลัง การฝึกฝน สภาพจิตใจ พลังปราณ ... น้ำไหลไปที่ใด ที่นั่นจะหลอมรวมเป็น
แม่น้ำ" อาจารย์พูดอย่างลึกซึ้งและลึกลับบอก หลินเฟิง และ เมิ้งชิง หลินเฟิง รู้สึกประหลาดใจ
"ความเมตตาและความกรุณาเป็นเรื่องที่ดีสำหรับผู้ที่ฆ่าอย่างเลือดเย็นสำหรับคนเหล่านี้ใคร
คือคนชั่วร้าย นี้คือความสำเร็จสูงสุดสองประการของผู้บ่มเพาะพลัง มันช่วยให้นักบ่มเพาะ
พลังสามารถฝึกฝนได้เร็วขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้น นอกจากนี้ผู้ที่แสดงความเมตตา
และใจดีจะไม่จำเป็นต้องฆ่าผู้อื่น ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของเจ้านั่นแหละ "
"ปราณแห่งความตายภายในร่างกายของเจ้ามีความหนาแน่น แต่สภาวะจิตใจของเจ้านั้น
ไม่ถูกต้อง แม้ว่าเจ้าจะสามารถเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของเจ้าได้อย่างรวดเร็ว เพราะเจ้า
ได้ลืมความตั้งใจเดิมของเจ้าไป แล้วมันยังขัดขวางไม่ให้เจ้าเข้าใจถึงศักยภาพที่แท้จริง
ของตัวเจ้าเองด้วย "คำไม่กี่คำนี้ตลอดจนท่วงทำนองได้แทรกซึมอย่างไม่รู้จบเข้าไปใน
แก้วหูของ หลินเฟิง หลินเฟิง รู้สึกผ่อนคลายและสงบลง
ถ้าความรู้สึกข้างในใจของ หลินเฟิง ไม่ถูกต้องเขาก็จะไม่มีทางเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้
หลินเฟิง เข้าใจว่าอาจารย์หมายถึงอะไรและมีประกายแสงการรับรู้ผ่านสายตาของเขา
"เจ้าต้องนั่งสมาธิให้มากขึ้น" อาจารย์กล่าวซึ่งทำให้หัวใจของ หลินเฟิง สั่นไหวราวกับ
ว่าเขาเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง....
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น