ตอนที่ 147 แขกผู้มาเยือน
ด้านนอกของสถาบันมีคนจำนวนหนึ่งเดินไปทางประตูเข้าออกหลัก
ผู้นำของพวกเขาสวมชุดสีฟ้าและหน้ากากที่งดงาม เขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนและพลังปราณได้
โผล่ออกมาจากร่างของเขา ในหมู่ผู้ที่ติดตามเขามีสมาชิกของตระกูลไป๋ ที่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้ง
หมดที่ลานประลองนักโทษ
ในหมู่คนของตระกูลไป๋มีชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาสวมหน้ากากทองคำที่สวยงาม มือของเขาถูกห่อ
ด้วยผ้าพันแผล การแสดงออกในสายตาของเขาดูเหมือนกับปีศาจที่มาจากนรก ตาของเขาอยู่
ใต้หน้ากากทองคำของเขาดูชั่วร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ
ในขณะนั้นมีเงาสองร่างได้กระโดดขึ้นมาขวางทางด้านหน้าและกันคนเหล่านั้นไว้ จากนั้นพวกเขา
ก็ตะโกนว่า "อนุญาติให้เข้าได้แต่นักเรียนและคนของสถาบันสำนักสวรรค์เข้าได้เท่านั้น ไม่มีใคร
สามารถเข้าไปในอาณาเขตของสถาบันสำนักสวรรค์ได้ทั้งนั้น!"
ชายวัยกลางคนสวมเสื้อชุดสีฟ้าเดินไปสองก้าวข้างหน้า ผมของเขากระพรือปลิวไสว
"ไปให้พ้น"ชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้ากล่าว จากนั้นเขาก็เดินไปได้เพียงก้าวเดียวและคนสองคนที่ขวาง
ทางก็ปลิวไปในชั่วพริบตา คนที่เห็นฉากเหล่านั้นอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
"พลังปราณระดับซุน!" น่าแปลกใจยิ่งนัก นักบ่มเพาะพลังของระดับซุนได้มาเยือนที่สถาบัน
กลุ่มคนเหล่านั้นได้เข้าไปในสถาบัน ยามทั้งยืนขึ้นและเริ่มเดิน
ชายวัยกลางคนที่อยู่ระดับซุน นั้นอยู่ที่นี่ต้องมีเจตนาอะไรบางอย่าง
ผู้ชายที่อยู่ในชุดสีฟ้าและกลุ่มสมาชิกของตระกูลไป๋ ที่เดินตามเขามาถึงหน้าพระราชวังแห่งหนึ่ง
นี่เป็นพระราชวังที่มีนักเรียนประเภทที่หนึ่งอาศัยอยู่
"หยุด!"
ทันใดนั้นมีกลุ่มคนจำนวนมากได้เดินไปที่เข้างหน้าของกลุ่มคนที่เข้ามา
ชายวัยกลางคนสวมชุดสีฟ้าขมวดคิ้วและพูดว่า : "หลบไปให้พ้นทางของข้าซะ"
"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าไม่รู้จักกฎระเบียบของสถาบันงั้นรึ? "ชายคนหนึ่งที่ยืนขวางทาง
กล่าวอย่างเย็นชา
ชายในชุดสีฟ้ามองไปที่เขาและพูดว่า : "ไปนำคนที่คุยรู้เรื่องมาหน่อย"
"เจ้าต้องการอะไร? ทำไมเจ้าถึงมาที่สถาบันของข้า? "ชายชุดดำกล่าวอย่างเย็นชา เขา
เดินช้าๆไปหาชายคนที่สวมชุดสีฟ้า
"ข้าต้องการให้เจ้ามอบใครบางคนให้กับเรา" ชายที่ใส่ชุดสีฟ้ากล่าวอย่างไม่แยแส
"ใครบางคนงั้นรึ?" ชายชุดดำกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาแล้วพูดต่ออีกว่า : "เจ้าไม่เพียง
แต่ทำลายกฎของสถาบันของฉัน แต่เจ้ายังกล้ามาและขอให้ข้ามอบนักเรียนบางคนของ
ข้าเจ้าอีกงั้นรึ?”
ชายชุดสีฟ้ายิ้ม เขายกมือขึ้นและในขณะนั้นฝ่ามือของเขาเริ่มเปล่งแสงที่สว่างจ้าออกมา
เมื่อชายชุดสีดำเห็นแสงภายในฝ่ามือของชายวัยกลางคน การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยน
ไปอย่างมาก
"เจ้าบอกว่าคนนอกไม่สามารถเข้ามาในอาณาเขตของสถาบันสำนักสวรรค์ได้ แต่ข้า
อยากจะถามเจ้าบ้างว่า เจ้าอนุญาตให้นักเรียนของเจ้าไปเยี่ยมชมลานประลองนักโทษของ
ข้าได้อย่างไรและอนุญาตให้พวกเขาฆ่าสมาชิกบางคนของพวกข้าแล้วยังลักพาตัวทาส
ของข้าไปอีกสองคน ? เจ้าช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม? "ชายที่ใส่ชุดสีฟ้า
กล่าว เสียงของเขาฟังดูจริงจังมากและเห็นได้ชัดว่าเขามีพลังมากแค่ไหน พลังอำนาจได้
ก่อตัวขึ้นอย่างต่อเนื่องออกมาจากร่างกายของเขา
"ถ้าเจ้าไม่มอบบรรดาผู้ที่สร้างปัญหาให้ข้าเช่นเดียวกับทาสทั้งสองของข้า ข้านั้นคงโกรธ
มากๆเป็นแน่"
คนที่อยู่ในชุดสีดำดูหงุดหงิดเมื่อได้ยินว่าชายคนนั้นพูด เขาเป็นครูที่สถาบันที่มีสถานะ
ที่สูงมาก แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำให้ชายชุดสีฟ้าอยู่ในการควบคุมได้ คนที่อยู่กับ
เขาก็ยากที่จะต่อกรด้วย
"ใครเป็นคนสร้างปัญหาให้ท่าน?" ชายชุดดำถาม
"นักเรียนทหารของเจ้า หลินเฟิง,เวิ่นห่าวซื่อ ... "
"เวิ่นห่าวซื่อ ?!" ชายที่สวมชุดสีดำก็มึนงง ชายชุดสีน้ำเงินกล่าวอีกว่า "คนที่ต้องรับผิด
ชอบทั้งหมดนี่คือ หลินเฟิง เจ้าไม่จำเป็นต้องมอบ เวิ่นห่าวซื่อ ให้ข้าก็ได้ ... แต่ หลินเฟิง
และทาสสองคนของข้าเจ้าต้องมอบให้ข้าโดยทันที "ชายชุดสีฟ้ากล่าวด้วยเสียงอันทรง
พลังและแสดงความปราณีต่อ เวิ่นห่าวซื่อ
ชายวัยกลางคนสวมชุดสีฟ้า มีสถานะที่สูงมากและรู้ดีว่าเขายืนยันว่าจะไม่ลงโทษ
เวิ่นห่าวซื่อ สถาบันเองคงไม่มีทางมอบเขาให้เช่นกัน
"เข้าไปด้านในแล้วไปบอก หลินเฟิง กับทาสทั้งสองให้ออกมาที่นี่" ชายชุดสีดำบอกกับ
คนอื่นอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
ชายในชุดสีฟ้าดูเหมือนจะพอใจ คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาสวมหน้ากากทองคำมีแสงไฟ
ที่ชั่วร้ายอย่างไม่น่าเชื่อผ่านสายตาของเขา
หลินเฟิง กำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องของเขาและทันใดนั้น ประตูก็ส่งเสียงดังซึ่งทำให้เขาลืมตาขึ้น
"หลินเฟิง จงออกมาข้างนอก" เสียงตะโกนทำให้ หลินเฟิง รู้สึกประหลาดใจ คนนั้นช่างหยาบ
คายสถาบันมีกฎให้ใครสามารถเข้าไปในห้องพักของนักเรียนได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก
นักเรียนเจ้าของห้อง
แต่ในขณะนั้นมีคนเปิดประตูและบอกให้เขาออกมา ไม่ใช่แค่การละเมิดกฎเท่านั้น แต่ก็เป็น
ความขายหน้าด้วย
หลินเฟิง ยืนขึ้นและยืดตัว เขารู้สึกดีขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ได้หายจากอาการบาดเจ็บ
หลินเฟิง มองไปที่คนที่เรียกเขา คนนั้นเป็นนักศึกษาของสถาบัน
"งั้นเจ้าคือ หลินเฟิง สินะ?" คนที่เข้ามากล่าวด้วยเสียงไม่แยแส
"เกิดอะไรขึ้น?" หลินเฟิง ถามขณะขมวดคิ้ว
"โง่เง่ายิ่งนัก เขาคิดว่าเขาสามารถทำตัวอวดดีได้เพราะเขาเป็นเพื่อนของ เวิ่นห่าวซื่อ รึไง ครั้ง
แรกเขาได้ยั่วยุ เฮ๋ยหม่า และจากนั้นก็ไปที่ลานประลองนักโทษ และสร้างปัญหา "
นักเรียนคนที่เข้ามากำลังคิด
ครั้งแรก หลินเฟิง ก็ได้ยั่วยุ เฮ๋ยหม่า, เวิ่นห่าวซื่อ ก็อยู่กับเขา ... เขายังไปสร้างปัญหาที่ลาน
ประลองนักโทษ กับ เวิ่นห่าวซื่อ อีกดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่า หลินเฟิง ทำแบบนี้เพราะเขาคิดว่า
เวิ่นห่าวซื่อ สามารถปกป้องเขาได้ตลอด พวกเขาคิดว่า หลินเฟิง เป็นเหมือนสุนัขที่ใช้อำนาจ
ของเจ้านายของมันในการสร้างปัญหา
"เอาทาสสองคนที่เจ้าขโมยมาจากลานประลองนักโทษมาด้วย มีบางคนต้องการพบเจ้า "นัก
เรียนคนนั้นกล่าว เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันกลับไปและเริ่มออกเดิน
"ช้าก่อน ช้าก่อน!" หลินเฟิง กล่าว นักเรียนหยุดทันทีและถามว่า "มีอะไรงั้นรึ?"
หลินเฟิงพูดอย่างเย็นชาว่า : "เจ้าไม่ได้ลืมอะไรบางอย่างไปใช่ไหม?"
นักเรียนตอบว่า "ลืมอะไรล่ะ?" จากนั้นเขาก็ยักไหล่และพูดว่า "ไม่นะ ข้าไม่ได้ลืมอะไร"
"เจ้าลืม" หลินเฟิงกล่าวอย่างหนักแน่น
นักเรียนดูโกรธและพูดว่า: "เจ้าจะเล่นอะไรกับข้ากันแน่?"
"ฉันไม่มีเวลากับเรื่องล้อเล่นหรอกนะ เจ้ารีบวิ่งเข้าไปในห้องของข้าและประพฤติอย่าง
หยาบคายอย่างน้อยเจ้าก็ขอโทษบ้างสิ "หลินเฟิง ยิ้มอย่างเย็นชา
"ขอโทษ?" นักเรียนยิ้มเหมือนเขาพบว่าสถานการณ์มันตลกยิ่งนัก จากนั้นเขาก็ไม่สนใจ
หลินเฟิง แล้วหันกลับไปและเริ่มออกเดินอีกครั้ง
ในขณะนั้นพลังปราณได้กระแทกเข้ากับร่างของเขาและบีบลัดตัวเขา เขารู้สึกประหลาดใจ
และหยุดเคลื่อนไหว
เขาหันกลับไปและเห็นว่า หลินเฟิงกำลังเดินอย่างช้าๆมาที่เขา ร่างกายของ หลินเฟิง
กำลังปลดปล่อยปราณน้ำแข็งออกมา
"เจ้าจะทำอะไรหนะ?" นักเรียนพูดด้วยความตกใจ
"เจ้าเป็นคนที่แข็งแกร่งและกลับทำตัวหยาบคายเช่นนี้ ข้าไม่ชอบพฤติกรรมที่หยาบคาย "
หลินเฟิง กล่าวขณะเดินไปข้างหน้า พลังปราณที่ปล่อยออกมาจากร่างกายของเขาเริ่ม
รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
นักเรียนตกใจและกลัวมากขึ้น เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ หลินเฟิง ในแง่ของความแข็งแกร่ง
"ฉันมาในนามของอาจารย์ เพียงแค่มากับข้าก็พอ "นักเรียนกล่าว
"แน่นอนว่าข้าจะไปกับเจ้า แต่เจ้าทำผิดกฎของสถาบันและทำตัวหยาบคายกับข้าใน
ขณะที่อยู่ในบ้านของข้า ถ้าเจ้าวางแผนที่จะโน้มน้าวให้ข้าไปกับเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าก็ล้ม
เหลวแล้วละ เจ้าคิดว่าการไม่เคารพข้าจะทำให้ข้าเชื่อฟังแล้วมากับเจ้างั้นรึ? คนอื่น ๆ
จะได้หัวเราะเยาะข้าหนะสิ ถ้าข้าทำตามเจ้า? "เมื่อพูดคำเหล่านี้ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว
เขาเริ่มถูกแช่แข็ง
นักเรียนหวาดกลัวอย่างมาก เขาเห็นพียง หลินเฟิง กำลังยกกำมือขึ้นและเห็นลูกบอล
น้ำแข็งปรากฏขึ้นรอบ ๆ จากนั้นเขาก็ชกมาที่นักเรียน
"โอ้ยยยย!" นักเรียนตะโกน ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้นเรื่อยๆ พลังปราณของการโจมตี
ของเขาทำให้เกิดเสียงดังก้องในอากาศขณะที่มันชนเข้าอากาศ เมื่อกำปั้นและมือของ
หลินเฟิง ชกนักเรียน ทำให้นักเรียนรู้สึกเจ็บปวดอย่างรวดเร็วด้วยน้ำมือของเขา
"ออกไปเดี๋ยวนี้" หลินเฟิง กล่าวขณะเตะเขาด้วยอย่างจัง ในขณะนั้นนักเรียนที่ถูกเตะ
ลอยกระเด็นไปข้างนอกและร่างของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง
"ไอ้ขยะที่อยู่ชั้นจิตวิญญาณขั้นที่สามเอ้ย ... ทำมาแสดงท่าทางหยิ่งผยองเมื่ออยู่ในห้อง
ของข้า" หลินเฟิง ตะโกน จากนั้นเขาก็กล่าวอีกว่า "รอข้าอยู่ข้างนอกนั้นอย่างอดทน
หน่อย ถ้าเจ้าเข้ามาในห้องของข้าอีกครั้ง ข้าจะทำให้การบ่มเพาะพลังของเจ้าพิการซะ "
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น