ตอนที่ 135 เฮ๋ยหม่า
เมื่อชายหนุ่มชุดดำเห็นปราณน้ำแข็งของ หลินเฟิง เคลื่อนที่มาใกล้เขา ช่วยไม่ได้ที่เขาจะตัวสั่น
เทาด้วยความหวาดกลัว เหงื่อได้เปียกไหลชุ้มลงไปกลางหลัง
"นี่คือสถาบันสำนักสวรรค์ นักเรียนสามารถต่อสู้กันได้ แต่ไม่หมายความว่าสามารถฆ่ากันเองได้!"
ชายหนุ่มชุดดำกล่าว เขาแทบจะเป็นลม เขากลัวที่จะตาย
"ข้ารู้" หลินเฟิง พูดอย่างเย็นชา ชายหนุ่มชุดดำรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้ยินคำพูดนี้ มันทำให้เขามี
ความหวังขึ้นมา
"แต่ข้าเข้าใจอีกเรื่องหนึ่งว่าสถาบันห้ามไม่ให้คนอื่นรบกวนคนที่กำลังฝึกฝนการ่มเพาะพลังใน
ห้องฝึกฝน.... แล้วสิ่งที่เจ้าทำมาในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาละ?" คำพูดของ หลินเฟิง ทำให้
ชายหนุ่มชุดดำอยู่ตกใจขึ้นอีกครั้ง
"ข้ายอมรับว่าข้านั้นละเมิดกฎ แต่ผลที่ตามมานั้นไม่สำคัญเมื่อเทียบกับการฆ่านักเรียนร่วมสถาบัน
การฆ่านักเรียนนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง "
"เจ้ากำลังพยายามที่จะทำให้ข้ากลัวงั้นรึ?" หลินเฟิง กล่าว ชายหนุ่มชุดดำหวาดกลัวมากขึ้น
หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
"นอกจากนี้ผลที่ตามมานั้นไม่สำคัญงั้นรึ?" หลินเฟิง กล่าวในขณะที่มองไปที่ชายชุดดำที่ชั่วช้าและ
หลิวเฟย ที่ดูอ่อนแรงจากนั้นเขาก็กล่าวเสริมว่า "นี่เป็นความคิดของเจ้าเอง ขณะที่ข้าเห็นมันผล
ที่ตามมาจากการที่เจ้าล่วงเกินเธอไว้เป็นเวลาสามเดือนนั้นร้ายแรงพอที่จะเอาชีวิตของเจ้าได้"
"เจ้าฆ่าเขาไม่ได้นะ" ซุ่ยถิ๋ง พูดซ้ำอีกครั้ง ซึ่งดึงดูดความสนใจของ หลินเฟิง หลินเฟิง หันกลับ
มามองเขา
"เจ้าฆ่าเขาไม่ได้นะมิฉะนั้นแล้วเจ้าจะต้องเสียใจ" ซุ่ยถิ่ง กล่าว
"ข้าขอโทษที่ข้าทำให้เจ้าผิดหวัง ข้าไม่เคยเสียใจอะไรกับสิ่งที่ข้าทำ "มือของ หลินเฟิง เคลื่อนไหว
และ ซุ่ยถิ๋ง รีบตะโกนว่า" ช้าก่อน ช้าก่อน! "
"เจ้าอยากจะพูดอะไรอีกงั้นรึ?" หลินเฟิง กล่าว
"เขาเป็นน้องชายของ เฮ๋าหม่า ถ้าเจ้าฆ่าเขา เฮ๋าหม่า ไม่มีทางปล่อยเจ้าออกไปแน่"
"เฮ๋ยหม่า!" มีบางคนที่มาดูเหตุการณ์กล่าว พวกเขามึนงง พวกเขาแปลกใจที่เป็น
น้องชายของ เฮ๋ยหม่า
หยวนชาน ที่อยู่ในฝูงชนเช่นกัน รู้สึกมึนงงเหมือนทุกคนเขาเองเคยได้ยินเรื่องราวของ เฮ๋ยหม่า
"หลินเฟิง, เฮ๋ยหม่า เป็นหนึ่งในสิบนักเรียนที่ดีที่สุดของสถาบันสำนักสวรรค์ ! เขาแทบไม่ได้มา
ฝึกฝนที่นี่และเมื่อไหร่ที่เขาอยากฝึกฝน เขาจะมาฝึกที่ชั้นล่างสุด! "หยวนชาน ได้กล่าวเตือน
จากท่ามกลางฝูงชน แท้จริงแล้ว เฮ๋ยหม่า ไม่ใช่คนที่สมควรต่อสู้ด้วย
ในดวงตาของ หลินเฟิง เป็นประกาย ชายหนุ่มชุดดำดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกโล่งใจ
"ใช่แล้วข้าเป็นน้องชายคนเล็กของ เฮ๋ยหม่า ถ้าเจ้าฆ่าข้าแน่นอนเขาจะฆ่าเจ้าแน่ "ชายหนุ่ม
ชุดดำพูดด้วยความภูมิใจ
"โง่จริงๆ" หลิวเฟิง กล่าวเมื่อเขาได้ยินที่ชายชุดดำขู่ เขายกดาบขึ้นแล้วค่อยๆตัดคอของ
ชายหนุ่มชุดดำจากคอไปถึงหู ในขณะนั้นทุกคนตื่นตระหนกและสั่นด้วยความหวาดกลัว
ไม่มีใครคิดว่าหลังจากที่ หลินเฟิง ได้ยินว่าชายชุดดำเกี่ยวข้องกับ เฮ๋ยหม่า แล้วยังจะ
กล้าฆ่าน้องชายคนเล็กโดยไม่ลังเล
ชายหนุ่มที่ดำไม่คิดว่าการตายของเขาจะมาถึงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ดาบของ หลินเฟิง
ทะลุลำคอของเขาตอนนั้นเขายังหวังว่า หลินเฟิง จะล่าถอยหลังจากได้ยินชื่อพี่น้องของเขา
ความคิดสุดท้ายของเขาคือการที่เขาเกลียดตัวเองที่แสดงอย่างโง่เขลาออกไป เขาเกลียด
ตัวเองที่ได้ไปยั่วยุ หลินเฟิง เขาไม่ได้เกลียด หลินเฟิง เท่าไหร่และ หลินเฟิง ก็ไม่ได้เกลียด
เขาเลยไม่มีความเป็นปฏิปักษ์ที่ยิ่งใหญ่อะไรระหว่างพวกเขาจนกระทั่งเขาทำให้มันเกิดขึ้น
เขาคิดว่าการที่เขาตาย เป็นการลงโทษที่รุนแรงเกินไปกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเขารู้สึก
ว่า หลินเฟิง จะไม่กล้าทำเช่นนั้น เขานั้นโง่จนวาระสุดท้ายในชีวิต
"ช่างโหดเหี้ยมและไร้ความปรานีอะไรเช่นนี้" ซุ่ยถิ๋ง ถอนหายใจ เขาไม่คิดว่า หลินเฟิงจะฆ่า
ชายชุดดำ หลังจากได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับ เฮ๋ยหม่า
หลินเฟิง นำเอาเศษผ้าออกมาและเช็ดดาบของเขา จากนั้นเขาก็ใส่มันกลับเข้าไปในฝักและ
มองไปที่ ซุ่ยถิ๋ง
"ถ้ามันไม่ได้เป็นน้องชายของ เฮ๋ยหม่า เขาคงไม่กล้าทำตัวไร้มายาทเยี่ยงนี้และฝ่าฝืนกฎ
ระเบียบของสถาบันใช่มั้ยล่ะ?" หลินเฟิง กล่าวอย่างเย็นชาแล้วชี้ไปที่ซากศพของชายหนุ่ม
ชุดดำที่นอนกองอยู่บนพื้น
ซุ่ยถิ๋ง รู้สึกประหลาดใจแล้วพยักหน้า ถ้าไม่ได้ชื่อแซ่เดียวกันกับ เฮ๋ยหม่า ชายหนุ่มุดดำ
คงไม่ประพฤติตัวเช่นนี้
"ดังนั้นคนที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้คือ เฮ๋ยหม่า ... ความเป็นจริงก็คือ เฮ๋ยหม่า ได้ทำลายกฏของ
สถาบัน เพราะเขา เพื่อนของข้าจึงถูกคุกคามอย่างต่อเนื่องทั้งวันทั้งคืนเป็นเวลาหนึ่งร้อยวัน ...
แต่ เฮ๋ยหม่า จะไม่รับผิดชอบเรื่องนี้ใช่ไหม "หลินเฟิง กล่าว ทันใดนั้น ซุ่ยถิ๋ง รู้สึกสำนึกผิด ตอนนี้
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไม หลินเฟิง จึงฆ่าชายหนุ่มชุดดำคนนี้
ไม่ใช่ว่า หลินเฟิง ทำอะไรไม่เกรงคิดถึง เฮ๋ยหม่า ที่ฆ่าน้องชายคนเล็กของเขา จริงๆแล้วมันกลับตรง
กันข้าม หลินเฟิง ไม่ได้คำนึงถึง เฮ๋ยหม่า ที่ทำตัวอยู่เหนือกฏของสถาบัน แต่เขาคิดว่าเพราะตัวเขา
หลิวเฟย จึงถูกรบกวนเป็นเวลาหนึ่งร้อยวันโดยไม่หยุดแม้แต่วันเดียว นั่นเป็นเหตุผลที่เขาฆ่าชาย
หนุ่มชุดสีดำ มันเป็นคำเตือน เขาอยากจะบอกทุกคนในสถาบันว่าทุกคนที่ทำร้ายเขาหรือเพื่อน
ของเขาจะต้องตายสถานเดียว!
"ไปกันเถอะ" หลินเฟิง บอกกับ หลิวเฟย หยวนชาน และ จิ้งหยุน ทุกคนได้เดินออกไปพร้อมกับ
หลินเฟิง ซุ่ยถิ๋ง และศพของชายหนุ่มชุดดำถูกทิ้งไว้เบื้องหลังขณะที่พวกเขาเดินออกไป
"เจ้าชื่ออะไร?"ซุ่ยถิ๋ง ถาม
"ข้าชื่อ หลินเฟิง" หลินเฟิง ตอบขณะที่เขาเดินออกไป
"หลินเฟิง ... " ซุ่ยถิ๋ง กระซิบกับตัวเอง เขาจะจดจำชื่อนี้เอาไว้ ส่วนคนอื่น ๆก็ได้จดจำชื่อของ
เขาไว้เช่นกัน ใครจะสามารถลืมชื่อของคนที่กล้ายั่วยุ เฮ๋ยหม่า ได้ล่ะ?
หลังจากนั้น หลินเฟิง และเพื่อนของเขาได้จากไป ชั้นที่สิบยังเต็มไปด้วยผู้คน มีผู้คนจำนวนมาก
ขึ้นมาชุมนุมกันที่สถานที่แห่งนี้ มีซากศพอยู่ชั้นที่ น่าแปลกใจที่มีคนกล้าฆ่าคนในหอคอยฝึกฝน
พวกเขาไม่รู้ว่าใครกล้าทำเยี่ยงนี้ ในขณะนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองไปที่ชั้นที่สิบ
ชายหนุ่มที่ชั่วร้ายกำลังมาถึงที่ชั้นสิบและมองไปที่ซากศพที่อยู่บนพื้น การแสดงออกทางสีหน้าของ
เขาไม่ได้เปลี่ยนไป เขายังคงสงบนิ่งขณะที่มองไปที่เกิดเหตุ ฝูงชนที่ลายล้อมชายหนุ่มที่ชั่วร้ายมอง
เห็นเขาแล้วถอยห่างออกมาและทำให้แน่ใจว่าถอยห่างออกมาเพียงพอ พวกเขากำลังมองชายหนุ่ม
คนนั้นราวกับว่าเขาเป็นเทพที่กำลังเดินผ่านมาระหว่างพวกเขา เขาคือ เฮ๋ยหม่า ที่ขึ้นมาที่หอคอย
เพื่อมองหาน้องชายคนเล็กของเขา
"ใครเป็นคนฆ่าเขา?" เฮ๋ยหม่า ถามด้วยเสียงที่เย็นชา เขามองอย่างสงบซึ่งทำให้ฝูงชนหวาดกลัว
"หลินเฟิง" ซุ่ยถิ๋ง ตอบ แล้วพูดอีกว่า: "เขานั้นแข็งแกร่งมากกว่าข้า ข้าไม่สามารถต่อกรกับเขาได้"
เฮ๋ยหม่า ยังคงเงียบและมองไปที่ซากศพ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า "นำศพกลับไปที่ตระกูลของข้า... และ
ตรวจสอบชื่อของชายคนที่เจ้าได้ยินมาอีกครั้งให้แน่ใจว่าเจ้ายินชื่อมาถูกต้อง "เมื่อ เฮ๋ยหม่า พูด
เสร็จแล้วเขาก็หันกลับและค่อยๆเดินลงไปทางบันไดอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็ออกจากหอโดยไม่สนใจผู้ใด
............
เมื่อ หลินเฟิง และเพื่อนของเขากลับมาในวังที่พวกเขาอาศัยอยู่ เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
และพร้อมที่จะกลับไปในห้องของพวกเขา
"ทำอะไรไว้ไม่ยอมคิดไม่รู้ยอมดูผลที่ตามมาบ้างเลย" มีเสียงหนึ่งข้างๆเขาได้พูดขึ้นมา
หลินเฟิง รู้สึกประหลาดใจ สิ่งที่กล่าวกันฟังดูแปลกเหลือเกิน หลินเฟิง ยิ้มเจื่อนๆ ขณะที่เขามองไปที่
หลิวเฟย ด้วยความไม่เข้าใจ
"นี่เจ้าโกรธงั้นรึ?" หลินเฟิง ถามขณะยิ้มและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
"ทำไมข้าต้องโกรธด้วยล่ะ?" หลิวเฟย ตอบอย่างเย็นชาขณะหลบสายตาของ หลินเฟิง
หลินเฟิง มีมีรอยยิ้มที่มุมปากและกล่าวว่า "ถ้าเจ้าไม่ได้โกรธแล้วทำไมข้าถึงรู้สึกว่าน้ำเสียงของ
เจ้านั้นดูไม่ค่อยจะพอใจนัก?"
"บางทีอาจเป็นเพราะเจ้ามีหูเพี้ยนจึงไม่ได้ยินน้ำเสียงดีๆกับเขาได้" หลิวเฟย ตอบ ผู้ชายคนนี้
มีปัญหาอะไรนักแล้วยังจ้องมองเธอแบบนี้อีก?
เป็นเช่นนั้นเองหรอกรึ? หลินเฟิง กล่าวขณะที่เกาหัวของเขา จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า:
"พวกเราเพิ่งกลับมาจากการฝึกฝนเห็นได้ชัดว่าเราน่าจะกลับไปที่ห้องพักของเรานะ... และดู
เหมือนว่าเจ้ากำลังคิดว่าเป็นเพราะข้าอดใจไม่ไหวที่จะไห้เห็น เมิ้งชิง งั้นสินะ? เป็นไปได้ไหม
ที่เจ้าอยากให้ข้าไปที่ห้องของเจ้า? "
"ฝันไปเถอะ!" หลิวเฟย กล่าวขณะกระทืบเท้าของเธอ ผู้ชายคนนี้ช่างโรคจิตจริงๆ! จากนั้น
เธอก็รีบเดินตรงไปที่ห้องของเธอ
หลินเฟิง มอง หลิวเฟย และยิ้ม แม้ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็ยังดูน่ารักน่าชังเมื่อ
เธอทำแบบนั้น
หลินเฟิง ไม่ได้รีบกลับไปที่ห้องของเขาเอง แต่ไปเคาะประตูห้อง เมิ้งชิง
"เข้ามา" เมิ้งชิง กล่าวอย่างหนาวเย็น หลินเฟิง ได้เข้ามาทันที เขามอง เมิ้งชิ้ง ที่กำลังนั่ง
อยู่บนเตียง เธอกล่าวว่า "อ่า เจ้ากลับมาแล้ว"
ใบหน้าของเธอที่มอง หลินเฟิง นั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ด้วยความงามของเธอที่
หาใครเปรียบมิได้ นี่มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเธอ
ในโลกก่อนหน้านี้ แม้แต่คนที่ร่ำรวยที่สุดในโลกก็จะยอมแพ้ให้กับผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้ "หลินเฟิง
คิด ในขณะที่อยู่ต่อหน้าเขา เมิ้งชิง ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเย็นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าเขาสามารถทำให้
เธอยิ้มได้ทุกๆวัน มันจะเป็นอะไรที่ทำให้เขารู้สึกดีมากๆ
"เกิดอะไรขึ้นในวันนั้น ... มันเกิดขึ้นอีกครั้งงั้นรึ?" หลินเฟิง ถามอย่างสงบขณะเดินตรงไปยังเตียง
เมิ้งชิง
เมิ้งชิง มองไปที่ หลินเฟิง เล็กน้อยแล้วเธอก็จับมือตัวเองอย่างเบาและกล่าวว่า "ข้าไม่ได้บอกเจ้า
เกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม? มันจะเกิดขึ้นทุกๆหกเดือนหน่ะ "
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น