ตอนที่ 127 การกลับมาของจิตวิญญาณงู
หลินเฟิง กำลังเข้าใกล้ เมิ้งชิง มากขึ้น ขณะที่เขากำลังเข้าใกล้เขารู้สึกถึงไอเย็นที่เจาะผ่านร่าง
กายมากขึ้น เมื่อถึงจุดหนึ่งเขาต้องการที่จะสัมผัสกับไหล่ของเธอด้วยมือและตระหนักได้ว่านิ้วมือ
ของเขาถูกแช่แข็งแล้วอย่างสมบูรณ์ เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป
"ออกไป" เมิ้งชิง กล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ร่างกายของเธอก็หยุดปล่อย
ปราณที่เย็นออกมา เธอไม่สามารถยืนเพื่อมอง หลินเฟิง ได้ ดังนันมันทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจอยู่ลึกๆ
"เจ้านี่เป็นผู้หญิงที่โง่เง่าจริงๆ ทุกครั้งที่เจ้าเป็นคนที่ช่วยปกป้องข้า ฉันเสียหน้าทุกครั้งไป "
หลินเฟิง ยิ้มขณะที่กล่าว คิ้วของเขาขาวสนิท
ในขณะนั้นพลังปราณที่บริสุทธิ์ได้เข้าสู่ร่างกายของเขาและเขาก็ไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป
น้ำแข็งก็หายไปในทันที
หลินเฟิง เข้าไปใกล้กับ เมิ้งชิง
เมิ้งชิง เห็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มของ หลินเฟิง แม้ในขณะที่เขาถูกแช่แข็งตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ตาม
รอยยิ้มนั้นคงอยู่บนใบหน้าของเขาและเขาก็ยังคงยิ้มให้กับเธออย่างอบอุ่น
"ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ถือสาข้านะ" หลินเฟิง ที่กำลังยิ้มกล่าว จากนั้นเขาก็เหยียดแขนไปที่ไหล่
ของ เมิ้งชิง และพยายามกอดเธอไว้ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีความหนาวเย็นเจาะทะลุร่างของเขา
และในชั่วพริบตาเขาถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง ร่างกายของ เมิ้งชิง ที่ทำให้ร่างกายคน
แข็งตัวได้ ความเย็นประเภทนี้อาจทำให้คนหายใจไม่ออกเหมือนมีบางอย่างกำลังทิ่มแทงปอด
มันเป็นเรื่องยากที่จะหายใจได้โดยปกติ
ทันใดนั้นศิลาก็ปรากฏตัวขึ้นรอบตัวของ หลินเฟิง ในศิลานั้นมีทุกอย่างที่เขาเก็บไว้จากวิหาร
โบราณของนิกายหยุนไห่
ตาของ หลินเฟิง ปิดลง เขาปลดปล่อยจิตวิญญาณของเขาออกมาและอีกโลกก็ปรากฏตัวขึ้น
รอบ ๆตัวเขานั้นไม่ได้มืดเหมือนที่ผ่านมา มันกลับปกคลุมไปด้วยหิมะและความหนาวเย็นอย่างมาก!
"อดทนไว้."
หลังจากที่ หลินเฟิง ปลดปล่อยจิตวิญญาณสวรรค์ เขาก็เริ่มดูดซับและกลืนกินพลังปราณที่บริสุทธิ์
ของศิลาที่บริสุทธิ์ ทั้งหายใจเข้าออกในเวลาเดียวกันและสูดพลังปราณที่บริสุทธิ์เข้าไปซึ่งเป็นหนึ่งใน
ความสามารถของจิตวิญญาณสวรรค์ของเขา
เมิ้งชิง กระพริบตาและมองไปที่ใบหน้าที่บอบบางและสวยงามของ หลินเฟิง เธอยังไม่อยากขยับไปไหน
เธอจ้องมองที่ดวงตาที่ปิดสนิทของ หลินเฟิง ขณะที่ยังปล่อยพลังปราณที่หนาวเย็นออกมาทันทีหลัง
จากนั้นก็มันก็ได้พุ่งชนเข้ากับร่างของ หลินเฟิง
ดูเหมือนเวลาได้หยุดลง น้ำแข็งบนร่างกายของ หลินเฟิง เริ่มหนาขึ้นและหนาขึ้น ครึ่งหนึ่งของร่าง
กายของเขาแข็งแล้วแข็งเพราะความเย็น ลมหายใจของเขาก็ช้าลงเรื่อยๆ นอกจากนี้กว่าครึ่งหนึ่ง
ของปราณที่บริสุทธิ์จากศิลานั่นเขาได้ดูดซับมันไปเรียบร้อยแล้ว!
แม้กระทั่งในสถานการณ์เช่นนี้ หลินเฟิง ก็รู้ตัวดีว่าร่างกายของเขาเริ่มเย็นมากขึ้นและเย็นยิ่งกว่าน้ำ
แข็งที่ปกคลุมร่างกายของเขาที่หนาขึ้นเสียอีก นอกจากนี้เขายังตระหนักถึงความจริงที่ว่าปราณจาก
ศิลาที่บริสุทธิ์นั้นยังไม่เพียงพอที่จะช่วยให้เขาตัดผ่านไปได้ เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปนอกจาก
ปล่อยให้ไอเย็นบุกเข้ามาในร่างกายของเขา
ในขณะนั้น เมิ้งชิง ก็หยุดปล่อยปราณที่หนาวเย็น เธอขยับทั้งตัวเข้าไปใกล้ หลินเฟิง ในขณะนั้นเธอ
ไม่ได้มีลักษณะเหมือนเทพธิดาน้ำแข็งที่เย็นชาอีกต่อไป เธอดูราวกับเด็กสาวที่น่าสงสารที่ถูกความ
เศร้ากลืนกิน
"นี่มันความเย็นอะไรกัน"
ในขณะนั้น หลินเฟิง รู้สึกเหมือนไม่สามารถต้านทานความเย็นได้อีกต่อไป ดูเหมือนน้ำแข็งกำลังจะแช่
แข็งกล้ามเนื้อและเลือดของเขา เขาตัวแข็งจากไอเย็นที่เจาะผ่านร่างกายของเขาทั้งหมด
"ข้าไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้ได้ข้าต้องอดทนผ่านมันไปให้ได้!" แต่ด้วยจิตใจและความมุ่งมั่นนั้น
ยังไม่เพียงพอ หลินเฟิง กำลังแข็งและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักแค่ไหนก็
ตาม เขาสั่นจากศีรษะจรดปลายเท้าและปากก็สั่นจากความเย็น
ความเย็นเริ่มซึมเข้าไปในเลือดของ หลินเฟิง แต่ในขณะนั้นจิตวิญญาณของเขาเริ่มสั่นสะเทือน เขาเต็ม
ไปด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างมาก!
"นั่นคือจิตวิญญาณของข้าเอง จิตวิญญาณงูของข้า "หลินเฟิง หัวใจสั่นรัว ความรู้สึกที่เขามีในขณะนี้
ก็เหมือนกับตอนที่เขากำลังจะถูกฆ่าโดยปีศาจหมอก
"จิตวิญญาณงูของข้าได้ตื่นขึ้นมาแล้ว
"เสียงงูแล๊บลิน" หลินเฟิง ได้ยินเสียงของจิตวิญญาณงู จากนั้นมันก็เปิดปากที่ใหญ่และกลืนกินพลัง
ปราณที่หนาวเย็นโดยทันที
"คำว่าประหลาดนั่นยังไม่พอ สำหรับจิตวิญญาณงูของข้านั้นยังสามารถกลืนกินปราณน้ำแข็งนี้ได้ด้วย"
หัวใจของ หลินเฟิงกำลังสั่นไหว ตาของเขาหลี่ลงขณะเฝ้าดูจิตวิญญาณงูของเขากลืนกินปราณน้ำแข็ง
ไปจำนวนมากจนไม่สามารถคาดการณ์ได้ นั่นเป็นสิ่งที่น่าสะพรีงกลัวที่ได้เห็น!
ปราณน้ำแข็งที่เต็มไปทั่วทั้งห้องถูกกลืนกินโดยงูน้อย ห้องมีความหนาวเย็นน้อยลงกว่าก่อนหน้านี้
ทันใดนั้นภาพของเสาน้ำแข็งได้ปรากฏขึ้นด้านหลัง หลินเฟิง มันมีพลังอย่างมากและเย็นเฉียบมาก แต่ก็
ไม่อาจส่งผลต่อ หลินเฟิง หรือ เมิ้งชิง ได้เพราะ หลินเฟิง สามารถควบคุมมันได้นั้นเอง!
"จิตวิญญาณน้ำแข็งแทนวิญญาณภาพลวงตางั้นรึ?" หลินเฟิง อ้าปากค้าง เขารู้สึกทึ่งหลังจากสังเกต
เห็นการเปลี่ยนแปลง มันก็เหมือนกับครั้งสุดท้ายที่เขาตกอยู่ในอันตราย หลังจากที่จิตวิญญาณงูกิน
เสร็จแล้วสิ่งที่กินจะปรากฏขึ้นด้านหลังของ หลินเฟิง และกลายเป็นจิตวิญญาณอีกดวงหนึ่งของเขา
ครั้งล่าสุดคือจิตวิญญาณภาพลวงตาหมอกปีศาจได้ปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง หลินเฟิง เพราะจิตวิญญาณ
งูของเขาได้กลืนกินมันลงไป คราวนี้มันกลืนปราณน้ำแข็งจำนวนมากและเป็นจิตวิญญาณน้ำแข็งได้
ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเขาเพื่อแทนที่จิตวิญญาณภาพลวงตา
จิตวิญญาณของ หลินเฟิง เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มากจนทำให้เขาเองยังต้องกลัว
จิตวิญญาณงูของ หลินเฟิง ได้กลืนกินปราณน้ำแข็งเสร็จแล้ว จิตวิญญาณน้ำแข็งของเขาแข็งแกร่งขึ้น
และเย็นมากยิ่งขึ้น ปราณอื่นๆที่ถูกกลืนกินเข้าไปช่วยเพิ่มให้จิตวิญญาณของเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้นมาก
เท่านั้น นอกจากนี้งูของเขาเติบโตและใหญ่ขึ้นมากกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก
ในที่สุดปราณน้ำแข็งก็ได้หายไปอย่างสมบูรณ์จากห้อง ในขณะนั้นน้ำแข็งหายไปจากร่างกายของ เมิ้งชิง
ไม่มีน้ำแข็งถูกปล่อยออกจากร่างกายของเธออีกต่อไป อุณภูมิห้องเริ่มอุ่นขึ้น
ทันใดนั้นเธอหลับตาลงและหลับไป เธอต้องการพักผ่อน เธอรู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากเหตุการณ์นี้
ในขณะนั้น หลินเฟิง มองไปที่สาวน้อยคนงามที่กำลังหลับไหล ยิ้มกว้าง ๆได้ปรากฏบนใบหน้าของ
หลินเฟิง และหัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้น
"ข้าแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วสินะ"
หลินเฟิง รับรู้ได้ว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นซึ่งทำให้เขายิ้มออก เขายังสามารถมีชีวิตอยู่รอดไเขาก็รู้สึก
พอใจอย่างมาก
หลินเฟิง ไม่ได้กังวัลเกี่ยวกับ เมิ้งชิง แม้แต่น้อย เขาหลับตาลงและเริ่มนั่งสมาธิ
ลึกลงไปในสมาธิ หลินเฟิง ตระหนักได้ว่าความแข็งแกร่งของเขาแค่นี้นั้นยังไม่เพียงพอ เขาต้อง
การที่จะเพิ่มการฝึกฝนบ่มเพาะพลังและเพิ่มให้มากขึ้นเร็วกว่านี้ เขาไม่ได้ใช้เวลานานนักที่เพิ่ม
ความเข้มแข็งของตนในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
มีแคว้นอื่น ๆ อีกมากมายในทวีปและผู้บ่มเพาะพลังที่โดดเด่น ถ้าเขาไม่ได้พยายามอย่างหนัก
เขาก็จะตามหลังคนเหล่านั้น
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว มือของ เมิ้งชิง เริ่มขยับ เธอค่อยๆเปิดตาและเห็นว่าปราณ
ที่หนาวเย็นได้หายไปอย่างสมบูรณ์จากห้อง นอกจากนี้หัวของเธอยังคงหนุนร่างที่อุ่นสบาย
ของ หลินเฟิง
จากนั้นเธอก็กระพริบตาทั้งสองของเธอ เธอดูงุนงงว่าสถานการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นได้อย่างไร
ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืนและเห็นว่าตาของ หลินเฟิง ยังคงปิดอยู่และเขากำลังนั่งสมาธิอยู่
เธอรู้สึกประหลาดใจ!
หลินฌฟิง รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนไปภายในห้องเขาหยุดนั่งสมาธิและลืมตา เขามองไปที่
เมิ้งชิง อย่างอบอุ่นนุ่มนวลและยิ้มให้
"ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้ว"
"ใช่" เมิ้งชิง พยักหน้า เธอมองไปที่ หลินเฟิง และถามว่าอะไรกัน : "เจ้าทำอย่างนี้ได้อย่างไร?"
"ข้าได้มาหาคนสวยของข้าดังนั้นข้าจึงลืมเรื่องความเย็นนั่นไป หลังจากนั้นมันก็จบลงอย่างนี้
เนี้ยแหละ "หลินเฟิง ยิ้มแล้วกล่าว เธอมอง หลินเฟิง แต่ไม่แน่ใจว่าจะตีความว่าเขากำลัง
หมายถึงอะไร คำพูดเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดของเธอในการปลดปล่อยพลังปราณที่หนาวเย็นจนน่าสะพรึงกลัว
นี้ หลินเฟิง ก็ยังสามารถต้านทานการโจมตีดังกล่าวได้ มันไม่น่าเป็นไปได้ ... แต่เขากลับทำได้ ...
ดังนั้นเป็นมันเป็นไปได้อย่างไรกัน?
แม้ว่า หลินเฟิง ไม่ได้บอกเธอ เธอก็รีบถามตัวเองและถาม หลินเฟิง ว่า "เจ้ากำลังคิดจะทำอะไร
ทำไมเจ้ายังนั่งอยู่ที่นี่อีก?"
"อ่า ... " หลินเฟิง กล่าวขณะกระพริบตา ผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนเลยงั้นรึ?
ก้าวร้าวกับคนที่พวกเธอสนใจ?
"ข้ากังวลเกี่ยวกับเจ้าดังนั้นข้าต้องการที่จะอยู่ที่นี่เผื่ผเจ้าต้องการข้า" หลินเฟิง ตอบ ด้วยเสียงต่ำ
"ตอนนี้ไม่มีน้ำแข็งอยู่ในร่างกายของข้าแล้ว เจ้าวางแผนจะกอดข้าอีกนานไหม? "เมิ้งชิง ถามขณะ
จ้องไปที่ หลินเฟิง เสียงของเธอฟังดูเย็นชาและกลับมาไม่แยแสอีกครั้ง
“............”
หลินเฟิง ขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องของเธอทันที ผู้หญิงคนนี้ ...
รู้มากเกินไปแล้ว!
สิ่งที่ หลินเฟิง ไม่ได้เห็นเพราะเขาออกจากห้องไปแล้ว เมิ้งชิง กำลังหน้าแดงในขณะนั้นถ้าทุกคน
ได้เห็นเธอ น่าจะประหลาดใจที่เห็นใบหน้าของเธอที่กำลังแดงขึ้น!
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น