ตอนที่ 126 ความเจ็บปวดของเมิ้งชิง!
เมิ้งชิง ก็หยุดมอง หลิวเฟยอย่างรวดเร็ว และมองไปที่ หลินเฟิง อย่างใจเย็น หลังจากนั้นเธอ
เดินเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ของห้องพักที่มีอยู่สี่ห้องและปิดประตู
ปฏิกิริยาของ เมิ้งชิง ทำให้ หลินเฟิง ยิ้มเจื่อนๆ จากปฏิกิริยาที่เย็นชาที่เห็น หลินเฟิง ไม่
สามารถเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกเช่นไรในใจ
"หลินเฟิง ... เจ้านี่มันชั่วช้าจริงๆ ... " หลิวเฟย กำลังกัดริมฝีปากและมองไปที่ หลินเฟิง ด้วย
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ จากนั้นเธอก็รีบออกจากที่พักไป
“............... .”
หลินเฟิง สับสน มีคำถามหลายล้านข้อที่ผ่านมาในใจของเขา เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่งั้นรึ?
เธอจะมองเขาด้วยสายตาเช่นนี้ได้อย่างไร? เธอมองด้วยสายตาที่เหมือนคนกำลังอกหักเนี้ย
นะ? เป็นไปได้ไหมที่เธอชอบข้าจริงๆ?
หลินเฟิง อยากหายไปและไม่อยากเข้าใจอะไรอีกแล้วเขาทำได้เพียงแค่ยิ้ม หัวใจของผู้หญิง
เป็นเรื่องที่เข้าใจยากจริงๆ คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเข้าใจมัน
แน่นอนว่า หลินเฟิง ไม่เข้าใจความคิดภายในใจของ หลิวเฟย เมื่อ หลิวชางหลาน ได้ขอให้
หลินเฟิง ดูแล หลิวเฟย จุดมุ่งหมายของเขาคือทำให้พวกเขาสนิทสนมมากขึ้นโดยการใช้
เวลาที่ยาวนานไปด้วยกันนั่นเอง
ทว่า หลิวชางหลาน ไม่รู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน เขาตกอยู่ในอันตรายเป็นอย่างยิ่ง
คนที่ หลิวเฟย อาจพึ่งพาได้ถ้าเขาเสียชีวิตไปคือ หลินเฟิง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ชอบกัน
ตั้งแต่เริ่มแรกพบก็ตาม เพราะความเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อย หลินเฟิง ก็ได้แสดงให้เห็นว่า
เขาเป็นคนที่เธอสามารถเชื่อใจได้ ในขณะที่รู้จัก หลินเฟิง, หลิวเฟย ได้ลืมไปบ้างเกี่ยวกับ
สิ่งที่ไม่ดีที่เธอคิดเกี่ยวกับ หลินเฟิง ก่อนหน้านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาออกจากนิกาย
หยุนไห่ ในวันที่นองเลือด เธอคิดในแง่บวกเท่านั้นเกี่ยวกับ หลินเฟิง
หลิวเฟย มีความรู้สึกต่อ หลินเฟิง ซึ่งเป็นเหตุผลที่เธอยอมที่จะฟังพ่อของเธอและทำตาม
หลินเฟิง นอกจากนี้ลึกๆในใจของเธอก็เริ่มที่จะอยากใช้เวลาร่วมกันกับ หลินเฟิง ดังนั้นเธอ
จึงพบว่าเป็นเรื่องปกติมากที่จะอยู่กับ หลินเฟิง ตามลำพัง
แต่เมื่อ หลิวเฟย เปิดประตูของห้องพักของ หลินเฟิง สิ่งแรกที่เธอเห็นเป็นหญิงสาวและสวย
งามอย่างไม่น่าเชื่อ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังอกหักซึ่งเป็นเหตุผลที่เธอรีบวิ่งออกจากห้อง
พัก เธอไม่สามารถยืนอยู่ตรงจุดนั้นได้อีกต่อไป
"หลินเฟิง เจ้าอยู่กับใครแล้วสบายใจที่สุด? หนึ่งในนั้น? หรือว่าเจ้าอยากจะไล่อีกคนหนึ่งออกไป
อยู่ข้างนอกนั้น? "หยวนชาน ที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ถาม หลินเฟิง ขมวดคิ้วทันทีเมื่องได้ยิน
คำพูดเหล่านั้น
"ข้าควรไปและคุยกับ หลิวเฟย ก่อน" หลินเฟิง คิดว่า หลิวเฟย ยังคงอ่อนแออยู่เพราะทุกสิ่งที่
เกิดขึ้นรวมถึงพ่อของเธอ หลินเฟิง กังวลเรื่องของเธอจริงๆ
หลินเฟิง เดินออกไปแล้วกระโดดขึ้นไปในอากาศและพยายามหา หลิวเฟย เธอกำลังมุ่ง
หน้าไปทางออก ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธมากและไม่ได้พูดอะไรสักคำ
หลินเฟิง ตามหาเธอและในที่สุดก็พบ ในขณะนั้นพวกเขาอยู่นอกพระราชวังโบราณ
"ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนี้กับข้า?" หลิวเฟย ถาม หลินเฟิง เธอมองเขาด้วยสายตาอัน
เย็นชาเย็น หลินเฟิง รู้แล้วว่าเธอกำลังหึงหวง
หลินเฟิง รู้สึกแปลกๆลึกๆในใจ เขาไม่เคยมีความรักตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาของเขา
เขาจึงไม่รู้ว่ามันเป็นเช่นไร แต่ในขณะนั้นความรู้สึกที่บอบบางและหลากหลายอารมณ์
เติมเต็มหัวใจของเขา
หลินเฟิง ยังคงพูดและยืนมอง หลิวเฟย ในขณะที่เดินไปกับเธอ
"ข้าขอถามอะไรเจ้าหน่อย" หลินเฟิง กล่าวขณะจ้องไปที่ หลิวเฟย
หลินเฟิง ก็ยังคงจ้องไปที่เธอ หลิวเฟย กำลังสับสน ทำไมเขาถึงมองเธอเช่นนี้ ?!
"เจ้า... ชอบข้างั้นรึ?"หลินเฟิง พูดด้วยเสียงอ่อยๆขณะที่เกาหัว
หลิวเฟย ตกใจกับคำถามและเกือบจะล้มลง เธอหันกลับมองไปที่ หลินเฟิง ทันใดนั้น
เธอก็เริ่มหัวเราะเสียงดัง
ข้า? ชอบเจ้างั้นรึ? ฝันไปเถอะ! "หลิวเฟย ตอบอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็หันกลับและเดิน
เร็วขึ้น เธอไม่เคยมีความรู้สึกและอารมณ์แบบนี้มาก่อน หัวใจเธอกำลังเต้นเร็วมาก
"จริงรึ?" หลินเฟิง ประหลาดใจ เป็นเช่นนั้นเองเขาจะจินตนาการเป็นอื่นได้อย่างไร?
"หลิวเฟย ได้โปรดอย่าไปนะ" หลินเฟิง ตะโกนไปที่ หลิวเฟย ซึ่งกำลังเดินห่างออกไปและ
ไกลออกไปทันใดนั้น หลิวเฟย ก็หยุดเดิน
อย่าลืมสิ่งที่เจ้าสัญญากับพ่อของเจ้า! คุณต้องเชื่อฟังข้า "หลินเฟิง กล่าวอย่างหยาบคาย
เห็นได้ชัดว่ามันยากที่ หลิวเฟย จะไม่หันกลับไป เธอกัดฟันขณะมองไปที่ หลินเฟิง ไอ้คนชั่ว
ช้าเจ้ากำลังใช้สัญญาของพ่อของเธอเป็นข้ออ้าง!
แต่ในขณะนั้น หลินเฟิง เดินขึ้นไปหาเธอ เมื่อเขามาถึงข้างๆเธอ มือของเขาได้จับมือของ
หลิวเฟย และเขากล่าวว่า "กลับไปกันเถอะ, ตกลงนะ?"
หลินเฟิง จับมือเธอไว้แน่นจนเธอไม่สามารถดิ้นหลุดจากเขาได้ ไอ้คนบ้านี้กำลังใช้กำลังกับ
เธอ ขณะที่เธอไม่สามารถหยุดเอามือของเธอออกจากเขาได้ เธอทำได้เพียงแค่โกรธจ้องมองที่เขา
"ค่อยยังชั่ว" หลินเฟิง รู้สึกภาคภูมิใจกับตัวเอง การเผชิญหน้ากับผู้หญิงนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย
แต่ หลิวเฟย เป็นคนที่เชื่อเขาฟังในขณะนี้
แน่นอนว่าเขาไม่สามารถทำเช่นเดียวกันกับ เมิ้งชิง ได้ ถ้าเขาพยายามที่จะใช้กำลังกับเธอ
เธออาจจะโจมตีเขาและในพริบตาเดียวเขาจะถูกส่งลอยเคว้งไปในอากาศแน่นอน
หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ หยวนชาน และ ต้วนเฟิง ได้เห็น หลินเฟิง และ หลิวเฟย กลับมา
พร้อมจับมือกัน เมื่อพวกเขาเห็นว่า หลิวเฟย ไม่ดิ้นรนและจับมือเขาด้วยก็ประหลาดใจ
พวกเขามองไปที่ หลินเฟิง ในลักษณะที่ดูเหมือนพวกเขากำลังเทิดทูนบูชาความกล้าหาญ
ของเขาต่อผู้หญิง เป็นสิ่งที่เป็นชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์อย่างแท้จริงจึงสามมารถทำได้!
"มีหลายห้องในห้องนั่งพักของข้าเจ้าเลือกหนึ่งในนั้นและอยู่ที่นั้นสิ ถ้าเจ้าไม่เห็นด้วยเจ้า
สามารถอยู่กับ จิ้งหยุน ได้ "หลินเฟิง ปล่อยมือของ หลิวเฟย
"ใครอยากจะอยู่หนึ่งในห้องพักของคนชั่วเช่นเจ้ากัน?" หลิวเฟย มอง หลินเฟิง ด้วย
ดวงตาที่โหดร้าย หลินเฟิง รู้สึกโล่งใจและรู้สึกว่า หลิวเฟย กลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้ว
ลุงหลิว ได้ขอให้เขาดูแลเธอ ดูเหมือนว่ามันเป็นวันที่ดีในอนาคตมันคงจะดีกว่านี้วันนี้
เขารู้สึกเหนื่อยมาก
หลินเฟิง ส่ายหัวและเดินกลับเข้าไปในห้องพักของเขา เขาเดินตรงไปยังห้องที่ เมิ้งชิง อยู่
แล้วเคาะเบา ๆ ที่ประตูห้องของเธอ
ไม่มีเสียงตอบรับมา จากนั้นผ่านไปซักพัก หลินเฟิง ก็ได้ยินเสียง เมิ้งชิง จากด้านหลัง
ประตูพูดมาว่า "ข้าต้องการพักผ่อน ไปซะและไปมีความสุขอีกคนเถอะ "
"เอ๋ ... ." หลินเฟิง ยิ้มไม่ออก มันอาจเป็นไปได้ เมิ้งชิง กำลังหึงหวงเขางั้นรึ?
แต่ หลินเฟิง ปฏิเสธความคิดที่ว่าเธออาจจะหึงหวงไปอย่างรวดเร็ว เมิ้งชิง ตลอดเวลา
แสดงความรู้สึกที่เย็นชาอยู่ตลอดเวลา หลินเฟิง ไม่เคยรู้ความคิดของเธอ
"ข้าบอกว่าข้าต้องการพักผ่อน ออกไปเดี๋ยวนี้ "เมิ้งชิง ตะโกนจากภายในห้อง
หลินเฟิง มึนงงอีกครั้ง
เกิดอะไรขึ้น? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
เสียงของ มิ้งชิง มักจะฟังดูเย็นชาอยู่เสมอ อารมณ์ของเธอมักไม่ค่อยเปลี่ยนแปลง แต่ใน
ขณะนั้น เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ
"เมิ้งชิง ...... " หลินเฟิง พูดอีกครั้ง แต่ เมิ้งชิง ขัดขวางเขาทันทีและกล่าวว่า "ไปให้พ้น!"
มีบางอย่างผิดปกติ
ในแววตาของ หลินเฟิง รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!
หลินเฟิง เดินหน้าไปเปิดประตูห้องของเธอ แต่ ... มันเปิดไม่ออก ดูเหมือนมันจะถูกล็อคจากภายใน
หลินเฟิง ผลักประตูอย่างแรงและในที่สุดก็สามารถเปิดประตูได้ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องทันที
หลินเฟิง รู้สึกถึงปราณที่แข็งแกร่งและเย็นชาเริ่มกดดันร่างกายของเขา เขาสัมผัสได้ถึงความน่า
กลัวนั้น! พลังปราณที่น่าหวาดกลัวนั้นได้ปกคลุมไปทั่วห้อง
ตาของ หลินเฟิง หลี่ลง เขาเหลือบไปมองในห้องที่บนเตียงที่ดูเรียบง่าย
เมิ้งชิง กำลังนั่งอยู่บนเตียงของเธอ หลินเฟิง มึนงง เมื่อเห็น เมิ้งชิง กำลังสั่นและร่างของเธอ
ก็ปกคลุมด้วยน้ำแข็ง
ผมสวยๆของ เมิ้งชิง เป็นสีขาวทั้งหมดเหมือนหิมะ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" หลินเฟิง ร้องไห้ออกมา เมิ้งชิง เงยหน้าขึ้น บางทีเธอคงหนาวมากจาก
น้ำแข็งที่ปกคลุมตัวเธอ เธอขยับริมฝีปาก แต่ไม่มีคำพูดออกมาจากปากของเธอ
"เมิ้งชิง เจ้าเป็นไงบ้าง? บอกข้ามาเกิดอะไรขึ้น! "หลินเฟิง เดินไปที่เตียง หลินเฟิง รู้สึกหนาว
มากราวกับว่าร่างกายของเขากำลังจะแข็งตัว
เย็นเกินไป แต่ความหนาวเย็นไม่ได้มาจากข้างนอกมันมาจากร่างกายของ เมิ้งชิง
"ไปให้พ้น. อย่ามาที่นี่ "เมิ้งชิง กล่าวด้วยเสียงที่สั่นเครือ
หลินเฟิง รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากจากคำพูดของเธอ เขานึกถึงปราณที่แข็งแกร่งและหนาวเย็น
ที่กดดันร่างของเขาก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้อง
ในขณะนั้นร่างกายของ เมิ้งชิง กำลังปลดปล่อยปราณที่เย็นเยือบ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา
เธอพยายามทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
เมิ้งชิง ไม่อยากบอก หลินเฟิง ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
หลินเฟิง เดินตรงไปที่เตียงไม่กี่ก้าวและท้ายสุดก็ถึงขอบเตียง ทันใดนั้นไอเย็นเริ่มแพร่กระจาย
ออกจากมือและเริ่มปกคลุมร่างกายของเขา ในพริบตาเดียวเขามอง เมิ้งชิง ที่ถูก
ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง แล้วเขาก็เริ่มสั่น
... แต่เขาตัดสินใจแล้วที่จะยืนอยู่เคียงข้างเธอแบบนี้ต่อไป !
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น