ตอนที่ 107 ตบหรือไม่ตบ?
เมื่อหลินเฟิงได้ยินที่หญิงสาวคนนั้น สีหน้าของเขาก็ยิ่งเย็นชาขึ้น นางไม่ต้องการให้ใครพูด
เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้น? พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าคนอื่นไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงออกเลยงั้นรึ?
แล้วเธอละ?ทำไมต้องทำร้ายผู้อื่นด้วยไม้เท้า อะไรที่ทำให้เธอมีสิทธิ์ทำเช่นนี้?
"ผู้หญิงคนนั้นช่างเลวร้ายอย่างกะงูพิษ ถึงแม้ว่าเธอจะสวย แต่ความงามของเธอก็ซ่อน
พฤติกรรมที่น่ารังเกียจของเธอไว้ "
หลินเฟิง มีความรู้สึกขมขื่น เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือเกลียดเธอ แต่เขารู้สึกท้อแท้กับ
ข้อเท็จจริงที่ว่า จิ้งหยุน กำลังจะถูกลงโทษเพราะกล่าวประโยคที่ไร้เดียงสานั้นออกไป
หลินเฟิง ต้องการสกัดการโจมตีของผู้หญิงนั่นแม้ว่าเธอจะทำร้ายเขาหลังจากนั้นด้วยเหตุนี้ก็ตาม
เธอยังคงแย้งกับคนอื่นๆไปเรื่อย แต่เธอก็ไม่ต้องการให้คนอื่นแย้งเธอ เธอช่างหยาบคายจริงๆ
"เจ้าอยากตายงั้นรึ." หญิงสาวตะโกนด้วยความโกรธ ไม้เท้าของเธอแหวกผ่านอากาศไป
"ชั้นจิตวิญญาณขั้นแรก และเธอคิดว่าเธอมีพลังที่จะกลั่นแกล้งคนอื่นอีก?"หลินเฟิง
รู้สึกประหลาดใจ
หลินเฟิง ยกมือขึ้นและเริ่มใช้การโจมตีด้วยทักษะแปดสังหารทะลายสวรรค์ หกสังหารและ
ความรุนแรงของการโจมตีได้แพร่กระจายผ่านบรรยากาศ เขาไม่จำเป็นต้องใช้ถึงแปดสังหาร
กับเธอ หกสังหารก็เพียงพอแล้วสำหรับโจมตีเธอเพื่อลบล้างการโจมตีนั่น
แปดสังหารทะลายสวรรค์ของ หลินเฟิง เป็นการโจมตีที่มีทรงพลังอย่างมากซึ่งทำให้ไม้เท้า
หยุดเคลื่อนที่
"สาวน้อยยระวัง!" ชายหนุ่มสองคนตะโกนจากข้างหลังเธอขณะที่พวกเขาเริ่มการโจมตีไปที่
แปดสังหารทะลายสวรรค์ของ หลินเฟิง เมื่อการโจมตีประสานกันของไม้เท้าและชายหนุ่มทั้งสอง
และหกนัดสังหาร แล้วทั้งหมดก็หายไป คนในร้านอาหารหวาดกลัวโดยจ่ายเงินแล้วรีบหนีออกไป
ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้มีสถานะสูงในเมือง พวกเขายังเด็กอยู่และพวกเขาก็มาถึงชั้นจิตวิญญาณ
ฝูงชนรู้สึกประหลาดใจเพราะคนเหล่านี้ได้ตัดผ่านเข้าไปในชั้นจิตวิญญาณ พวกเขามึนงง ใน
เมือจักรพรรดิและปริมณฑลนักบ่มเพาะพลังชั้นจิตวิญญาณไม่ได้ถือว่าเป็นผู้บ่มเพาะพลังที่แข็ง
แกร่งอะไรมากมาย อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาจากอายุแล้ว หลินเฟิง และหญิงสาวกับชายอีก
สองคนนั้นมีทักษะชั้นสูงตั้งแต่ยังเยาว์วัย ยามสองคนของหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบปี หลินเฟิง
และหญิงสาวอายุประมาณสิบหกปี แต่พวกเขาก็มาถึงชั้นจิตวิญญาณ พวกเขาอาจจะเป็นอัจฉริยะ
"เจ้ากล้าลอบโจมตีข้างั้นรึ?!" หญิงสาวคนกล่าวเธอได้มองกลับไปที่ หลินเฟิง ที่กล้าโจมตีเธอ
เธอมองด้วยความโกรธและจ้องมองไปที่ หลินเฟิง โดยไม่กระพริบตา
หลินเฟิง คร่ำครวญ เขาลุกขึ้นยืนและทันใดนั้นพลังปราณที่มีประสิทธิภาพได้เริ่มกดดันไปทั่ว
บรรยากาศของร้านอาหาร
"เจ้าต้องการที่จะฆ่าข้าและไม่ได้อนุญาตให้ข้าแก้แค้น นี่เจ้าหมายความว่ายังไง?"
หลินเฟิง คิดว่ามันไร้สาระ ในโลกมีบางคนที่ทำให้คนอับอายและรังแกคนอื่น ๆ อย่างต่อเนื่อง
แต่พวกเขาไม่อาจทนทุกข์ทรมานจากการโดนกระทำกลับไปที่ตนเองได้
ยามสองคนของหญิงสาวคนนั้นกำลังมอง หลินเฟิง อย่างระมัดระวัง พวกเขารู้สึกว่า หลินเฟิง
นั้นอันตราย
"ถ้าเจ้าต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ก็ตบหน้าตัวเองซะและออกจากไปจากที่นี่" หญิงสาวตะโกน
ใบหน้าของหญิงสาวดูชั่วร้าย เธอไม่เคยถูกหยามที่ด้านนอกของเมืองจักรพรรดิมาก่อน
"ถ้าข้าอยากจะมีชีวิตงั้นรึ? ข้าไม่รู้ว่าเข้าหมายถึงอะไร "หลินเฟิง ยิ้มอย่างเย็นชาและเริ่มเดิน
หน้าต่อไป ในขณะนั้นปราณที่แข็งแกร่งของเขาได้ทะลุบรรยากาศและตรงไปยังหญิงสาวคนนั้น
"เจ้าบอกว่าข้าไม่มีสิทธิ์พูด แต่ข้าต้องการจะถามคำถามกับเจ้าซักหน่อย อะไรที่ทำให้ขยะที่
ไร้ประโยชน์เช่นเจ้ามีสิทธิ์ที่กระทำให้คนอื่นอับอายได้? ตบหน้าคนอื่น และตบแม้กระทั่งผู้ที่อยู่
ใกล้ชิดเจ้า "
เมื่อ หลินเฟิง พูดจบเขาก็ขยับมือและได้โจมตีออกไปแปดสังหารทะลายสวรรค์ คราวนี้เป็น
การโจมตีเจ็ดสังหารที่รุนแรงกว่าเดิมได้พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
"นี่เจ้ากลับงั้นรึ!" ยามหนุมสองคนกล่าว การแสดงออกของพวกเขาได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
ทันใดนั้นพลังปราณและพลังอำนาจของพวกเขาก็ได้โผล่ออกมาจากร่างของพวกเขา พวกเขา
ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อหยุดเจ็ดสังหารนั่น
คลื่นพลังไหลวนไปทั่วบรรยากาศและเสียงดังกึกก้อง ทุกคนจ้องที่พวกเขาเหล่านั้น ชายหนุ่ม
คนนั้นช่างแข็งแกร่งจริงๆ หญิงสาวคนนั้นก็ดันไปยั่วยุเขาโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมา
"เอาล่ะออกไปจากที่นี่ซะ!" หลินเฟิง ตะโกน การโจมตีด้วยแปดสังหารทะลายสวรรค์กำลังเคลื่อนที่
ด้วยความเร็วสูงผ่านอากาศ ดูเหมือนไม่มีใครสามารถต้านทานการโจมตีดังกล่าวได้
"ตู้ม ตู้ม ตู้ม ... !"
บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงที่ดังมากเหมือนมีแผ่นดินไหวเพิ่งเกิดขึ้น ยามสองคนของ
หญิงสาวคนนี้ถูกเป่ากระเด็นขึ้นไปในอากาศแล้วตกลงไปที่พื้น ทุกคนประหลาดใจ ไม่ใช่แค่
เด็กหนุ่มคนนั้นอายุสิบหกปีเท่านั้น แต่เขาก็มีมหาศาล บอกได้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะอย่างแน่นอน
นั้นไม่ใช่เรื่องที่พูดเกินจริง ดูเหมือนว่าภายนอกของเมืองจักรพรรดิ ก็เป็นบ้านของเสือตัวนึง
หญิงสาวกำลังจ้องมองที่สองยามของเธอที่ถูกส่งไปโดยการโจมตีนั้น การแสดงออกที่ชั่วร้าย
ของเธอหายไปจากใบหน้าของเธอภายในพริบตา
"นี่เจ้า...... " หญิงสาวคนมองไปที่ หลินเฟิง ที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ เธอต้องการจะพูด
แต่ไม่มีคำพูดออกจากปากของเธอ
"ตอบคำถามของข้ามา. เจ้าบอกว่าข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดเห็นของข้าใช่ไหม ดีล่ะ
แล้วเจ้าละ? " หลินเฟิง กำลังเดินไปหาเธอ เขาไม่ชอบคนพาลหรือข่มขู่ผู้อื่น แต่เขาไม่
สามารถทนเห็นผู้อื่นถูกรังแก
หลินเฟิง รู้ว่าหญิงสาวประเภทนี้เป็นคนแบบไหน เขาเคยเจอแบบนี้มาก่อน นอกจากนี้
เธอจะข่มขู่คนอื่นมากยิ่งขึ้น หลินเฟิง จะยอมรับความจริงต่อข้อเท็จจริงที่ว่า จิ้งหยุน
ได้ถูกทำให้ขายหน้าจากหญิงสาวคนนั้นได้อย่างไร?
หลินเฟิง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการมีส่วนร่วม
หลินเฟิง ไม่ใช่คนที่เจ้าจะกลั่นแกล้งหรือทำให้อัปยศโดยไม่คิดได้ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง
และต่อต้านทุกคนได้หากไม่ได้รับความเป็นธรรม
"เจ้าไม่รู้งั้นรึว่าข้าเป็นใคร?" หญิงสาวที่กำลังหวาดกลัวพลังปราณของ หลินเฟิง กล่าว
เธอค่อยๆก้าวถอยหลัง เธอเกลียดตัวเองเพราะไม่ได้นำองครักษ์ที่แข็งแกร่งกว่านี้มา
แน่นอนว่าเธอไม่คิดว่าจะมีใครกล้าต่อต้านเธอเหมือน หลินเฟิง เธอคิดว่า หลินเฟิง
คงเป็นคนต่างถิ่น
"เจ้าเป็นใคร? แล้วเจ้าจะทำอะไรข้า? "หลินเฟิง กล่าวขณะที่ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดต่ออีกว่า
:" เป็นเพียงแค่เศษขยะเท่านั้นที่อาศัยสถานะทางสังคมของพวกเขาเพื่อกลั่นแกล้งและ
โจมตีคนอื่น ๆ สิ่งที่เจ้าไม่รู้ก็คือว่าถ้าเจ้าตบหน้าผิดคนก็อาจโดนตบหน้ากลับไปได้. "
"ตบข้างั้นรึ? นั่นเป็นเรื่องตลกจริงๆ ไม่มีใครกล้าตบหน้าข้า "หญิงสาวคนนี้พูดอย่างเย็นชา
"อ่อเป็นเช่นนั้นรึ?" หลินเฟิง กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาที่มุมปากของเขาแล้วก็กล่าวอีกว่า
"เป็นเกียรติของข้าอย่างยิ่งที่จะกลายเป็นคนแรกที่ตบเจ้า"
"เจ้ายังกล้าตบข้าอีกงั้นรึ?" หญิงสาวคนกล่าว และมองด้วยความโกรธ เธอกล่าวต่ออีกว่า
"ถ้าเจ้าแตะต้องข้าเจ้าจะตายอย่างอนาถโดยไม่ได้ฝังศพ"
"มีบางสิ่งที่ไม่สมควรพูด เจ้าพูดก่อนหน้านี้ที่ผ่านมาเจ้าจำได้ไหม? "หลินเฟิง
กล่าวด้วยการแสดงออกอย่างเย็นชาบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็เดินไปก้าวหนึ่งและเสริมว่า
"นอกจากนี้ยังมีบางสิ่งที่เจ้าไม่สามารถทำได้โดยไม่คำนึงถึงคนอื่น ตอนนี้เจ้าจะต้องแบกรับผล
ของการกระทำของเจ้าเองและถูกลงโทษด้วยความผิดของเจ้า เจ้าต้องการให้ข้าตบหน้าตัวเอง?
ดีละงั้นข้าจะตบเจ้า "
"นี่เจ้ากล้า?"
"ทำไมข้าจะไม่กล้า?" หลินเฟิง ที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวคนนั้น จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น
ไปในอากาศ
"หยุดนะ" มีเสียงดังขึ้นอย่างรวดเร็ว
ฝูงชนก็มองไปที่คนที่พูด มันเป็นผู้หญิงที่อ่อนช้อยและสง่างาม เธอกำลังถือ กู่ชิน เธออยู่ที่ชั้นสอง
และกำลังมุ่งหน้าไปที่บันได เธอดูสง่างามและงดงามมากจนไร้ที่ติ
หลายคนมองเธอ เธอเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ ชื่อของเธอคือชิงซิน เธอดูคล้ายคนบริสุทธิ์และ
ไร้เดียงสา แต่เธอก็สวยงามและโดดเด่น ร้านอาหารของเธอแน่นอนว่ามีชื่อเสียงพอสมควร
ผู้หญิงคนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าหญิงสาวที่หยิ่งคนนั่นซึ่งทำให้เธอดูสวยงามและน่าดูยิ่งขึ้น
ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะยังไม่เกิดขึ้น "หลาย ๆ คนกำลังมองไปที่ผู้หญิงที่สวยงามคนหนึ่งที่กำลังเข้า
มาเกี่ยวข้องด้วย ความตึงเครียดได้เริ่มต้นขึ้นเพราะหญิงสาวหยิ่งยโส ไม่มีใครชอบเธอ แต่เมื่อคำนึง
ถึงสถานะทางสังคมของเธอก็ยากที่จะต่อต้านเธอได้
ในขณะนั้น หลินเฟิง หันกลับไปมองผู้หญิงคนที่ตะโกน เธออายุประมาณยี่สิบปี เขาคิดว่าผู้หญิง
คนนี้น่าหลงไหลอย่างยิ่ง
แต่การแสดงออกของ หลินเฟิง ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีความสวยงามมากแต่
เมิ้งชิง ก็สวยกว่าเธอ นอกจากนี้ หลินเฟิง ยังใช้เวลาอยู่กับ เมิ้งชิง เป็นส่วนใหญ่และระหว่างพวกเขา
ก็เป็นไปได้ด้วยดี ดังนั้น หลินเฟิง เริ่มมีภูมิคุ้มกันต่อความงามของผู้หญิงคนอื่น ๆ
(นึกว่าจะเถื่อนอย่างเดียว พระเอกเรามีความฮาเร็มพอตัวเลย)
"ตรงนั้นมีปัญหาอะไรงั้นรึ?" หลินเฟิง ถามอย่างสงบ แต่น้ำเสียงฟังดูเย็นชา
ชิงซิน มองไปที่ หลินเฟิง เธอดูโกรธ คนที่คุยกับเธออย่างเย็นชาและไม่สนใจนี่ก็ช่างหาได้ยากนัก
"เจ้าไม่ควรแตะต้องตัวเธอ" หญิงสาวคนนั้นได้พูดนุ่มนวลและอ่อนโยนซึ่งซ่อนอำนาจบางอย่างไว้
หลินเฟิง รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ยอมฟังสิ่งอื่นใดนอกเหนือจากความคิดในเชิงบวก
"มันเป็นคำสั่งงั้นรึ?" หลินเฟิง พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและขมวดคิ้ว
เมื่อเธอได้ยิน หลินเฟิง กล่าว , ชิงซิน รู้สึกประหลาดใจ ทันใดนั้นเธอเริ่มยิ้มและพูดว่า
: "ไม่ใช่ มันไม่ใช่คำสั่ง"
"อย่าทำให้ข้าเสียหน้า ด้วยน้ำเสียงเช่นนั้น?"
"ข้าเข้าใจแล้ว" หลินเฟิง ยิ้มอย่างไม่สนใจ จากนั้นเขาก็ถามว่า "แต่เรารู้จักกันงั้นรึ?"
"หือ?" ชิงซิน มอง หลินเฟิง ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนกันบนใบหน้าของเธอและกล่าวว่า
"อืมนี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน แต่ ...... "
"เอาล่ะเราไม่ได้รู้จักกัน" หลินเฟิง กล่าวขณะที่ขัดคำพูดของ ชิงซิน และกล่าวว่า "ถ้าเรา
ไม่รู้จักซึ่งกันและกันทำไมข้าจึงต้องสนใจด้วยถ้าทำให้เจ้าขายหน้า"
คำพูดของ หลินเฟิง ทำให้ทุกคนประหลาดใจ ผู้ชายคนนั้นช่างป่าเถื่อนยิ่งนัก! เขาพูดกับ
ชิงซินแบบนั้นได้อย่างไร? กับคนสวยเช่นเธอ
เห็นได้ชัดว่า หลินเฟิง ไม่รู้ว่าทุกคนกำลังคิดอะไรอยู่และเขาก็ยังคงพูดต่อ : "เมื่อนางเริ่ม
หาเรื่องเพื่อนของข้าทำไมเจ้าไม่ออกไปซะตอนนี้เลยละ?"
"เมื่อนางได้หาเรื่องและตบคนอื่น ๆ หรือเมื่อนางสั่งให้ข้าตบหน้าตัวเองเจ้าก็ไม่ได้ออกมานี่ใช่ไหม?"
"นางแสดงออกอย่างหยิ่งยะโสและตั้งตัวเหนือทุกคนตลอดเวลา นางเป็นคนน่าอายและกลั่นแกล้ง
ผู้อื่น นางต้องการให้ข้าตบใบหน้าของข้าเอง ... ดังนั้นตอนนี้เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ทำไมเจ้าถึงเพิ่ง
ออกมาอย่างกระทันหันเช่นนี้? เจ้าคิดว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ "หลินเฟิง กล่าว ชิงซิน ถึงกับพูดไม่ออก
คำพูดของ หลินเฟิง สะท้อนไปทั่วร้านอาหารทั้งหมด ทุกคนก็พูดไม่ออก พวกเขากำลังคิดถึงสิ่งที่
หลินเฟิง พูด บางทีเขาอาจจะพูดถูก ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าเพราะ ชิงซิน ออกมา หลินเฟิง
ต้องเงียบและเคารพต่อเธอ อย่างไรก็ตามในขณะนั้นไม่ได้เป็นอย่างนั้นและทุกคนเห็นด้วยกับ หลินเฟิง
จู่ๆทำไมเธอถึงออกมา? ทำไมเธอไม่ออกมาก่อนหน้านี้เมื่อหญิงสาวที่หยิ่งคนนั้นกำลังกลั่นแกล้งคนอื่น?
ชิงซินรู้สึกเหมือนถูกตบเบาโดย หลินเฟิง เป็นการตบที่มองไม่เห็นเพราะคำพูดของ หลินเฟิง ได้ตบ
หน้าของเธอ เธอไม่ได้เคารพ หลินเฟิง โดยการออกมาในขณะนั้น เธอได้พยายามทำให้ หลินเฟิง
ได้รับความอับอาย
"ผู้คนต้องแสดงความเคารพหากพวกเขาต้องการที่จะดำเนินชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี" หลินเฟิง กล่าวพร้อม
รอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้า ทันใดนั้นเขาก็ลงเอยด้วยการตบอย่างเสียงดังไปที่แก้มของหญิงสาว ภายใต้
ฝูงชนที่ประหลาดใจเขาค่อยๆลดมือของเขาลงช้าๆ
นี่เป็นการตบอย่างจริงจังกับเสียงที่ความตกตะลึงให้กับผู้คน...
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น