ตอนที่ 100 ทรยศหรือไม่?
กลิ่นเหม็นคาวเลือดที่ไหลออกมาคละคลุ้งไปในอากาศ ทุกคนจ้องมองที่ม้าที่กำลังวิ่งอยู่รอบ ๆ
ไม่มีใครอยู่บนม้าเหล่านั้น
ผู้นำของโจรมองไปที่ม้าเหล่านี้ ทุกตัวไม่มีใครขี่อยู่เลยเขาตกใจอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเขาก็มอง
ไปที่ซากศพทั้งหมดที่แผ่กระจายไปทั่วพื้นและไม่อยากเชื่อเลย เพียงการโจมตีด้วยดาบครั้งเดียว
ทำให้พวกเขาทั้งหมดตาย การโจมตีที่ทรงพลังนั้นเป็นผลงานชิ้นเอกที่ฆ่าทุกคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
ของ หลินเฟิง
"ชั้นจิตวิญญาณ" หวันชิชาน และคนเฝ้ายามคนอื่น ๆ ต่างมึนงง หลินเฟิงแข็งแกร่งมากเกินไป การ
ยั่วยุเขานั่นเป็นความผิดพลาด ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จิ้งหยุน เป็นมิตรกับเขาอย่างยิ่ง เขาเป็นชาย
หนุ่มที่น่าทึ่งกับความแข็งแกร่งที่เหลือเชื่อนี้
ด้านหลังของ หวันชิงชาน ปกคลุมไปด้วยเหงื่อที่เย็น เขาได้ยั่วยุ หลินเฟิง ก่อนหน้านี้ ถ้าหลินเฟิง
ได้ทำร้ายเขาเช่นเดียวกับที่เขาทำร้ายโจรสองสามคนเบื้องหน้านี้เขาอาจจะกลายเป็น ......... ..
ลุงหวังยังคงนั่งอยู่ที่ด้านหน้าของรถม้าด้วยความงุนงง เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของ หลินเฟิง
"สหาย ทำไมเจ้าโหดร้ายเช่นนี้?" ผู้นำของโจรกล่าวแล้วมองด้วยความโกรธ
"เมื่อเจ้าฆ่าคนและปล้นพวกเขาบนถนนเจ้าสนใจเกี่ยวกับความจริงที่ว่าพวกเจ้าโหดร้ายป่าเถื่อนบ้างไหม?"
น้ำเสียงของ หลินเฟิง เปลี่ยนเป็นเย็นชา โจรเป็นพวกที่ไม่เคยรู้สึกเสียใจเมื่อพวกเขาฆ่าคนอื่น แต่กลาย
เป็นโกรธอย่างมากถ้าคนใดคนหนึ่งถูกสังหารไป พวกเขาคิดว่าการฆ่าเป็นเหมือนดั่งเกม แต่พวกเขาไม่
ชอบการสูญเสีย
หลินเฟิง เริ่มก้าวเดินไปข้างหน้า พลังงานที่แข็งแกร่งห้อมล้อมผู้นำโจรซึ่งทำให้เขาสั่นจากหัวจรดเท้า
"สหาย ก้าวมาอีกก้าวเดียวและเจ้าจะตาย" หัวหน้าโจรกล่าว ขู่ หลินเฟิง
"อีกก้าวเดียวงั้นรึ? แต่ยังคงมีมากกว่านี้หลายก้าวระหว่างเรา "หลินเฟิง กล่าวขณะที่วิ่งไปหาเขาเพื่อ
ปลดปล่อยปราณดาบ
ผู้นำของโจรไม่ได้คิดว่าเขาจะไม่ลังเลและเริ่มกัดฟันด้วยความโกรธ เขาหยิบมีเยาวออกมาและจู่ ๆ
ปราณที่รุนแรงได้เข้าแทรกไปทั่วบรรยากาศ
"เขาอยู่ที่ชั้นจิตวิญญาณ " หวันชิงชาน รู้สึกมึนงง โจรนั้นอยู่ชั้นจิตวิญญาณ แต่ก็ไม่มีใครสามารถ
เอาชนะ หลินเฟิง ได้
หลินเฟิง ส่งเสียงพรึมพรัม มันดูเหมือนว่ามีดยาวของโจรกำลังสั่นอยู่ในความกลัวเพราะพลังของดาบ
หลินเฟิง ดาบของ หลินเฟิง มุ่งหน้าไปหาโจรด้วยความเร็วสูงสุด แม้ว่าจะไม่มีแสงใดๆออกมา ดาบ
ของเขามีพลังงานที่เหลือเชื่อ ไม่มีแสงสว่างเพราะ หลินเฟิง ได้ควบแน่นพลังของทักษะดาบสังหาร
ไว้ในดาบของเขา
“ฟิ้วววว ... .”
เสียงของดาบที่พุ่งไปยังโจรได้กระจายอยู่ในชั้นบรรยากาศ ดาบของ หลินเฟิง กำลังพุ่งไปที่คอของโจร
ด้วยความเร็วเต็มที่ ดาบยาวของเขาไม่สามารถป้องกันการโจมตีนั้นได้
หลินเฟิง เริ่มคุ้นเคยกับดาบของเขามากขึ้นทุกวัน เขาเริ่มมีความว่องไวและรวดเร็วขึ้นขึ้นเรื่อย ๆ โจร
รู้สึกหนักอึ้งและล้มลงบนพื้นดิน ด้วยท่าทางตกตะลึงที่ปกคลุมใบหน้าของเขา
แม้แต่นักบ่มเพาะพลังชั้นจิตวิญญาณก็ไม่สามารถหยุดยั้ง หลินเฟิง ได้ ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งเช่นนี้! "
ทุกคนรู้สึกประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของ หลินเฟิง เขาแข็งแกร่งมาก หลินเฟิง ได้ฆ่าโจรนั้นที่
ตัดผ่านชั้นจิตวิญญาณด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ออกแรงเท่าไหร่นัก
หลินเฟิง ไม่ได้มองซากศพนั้น เขาหันกลับไปและเดินกลับไปที่กลุ่มของเขา
"หลินเฟิง ท่านแข็งแกร่งมากเลย"
ต้วนเฟิง ยิ้มให้ หลินเฟิง ด้วยความชื่นชม
"เขาเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าทำไม หลินเฟิง จึงเป็นหนึ่งในนิกายที่ใหญ่ที่สุด เราไม่มีทางบรรลุสิ่งนั้น
ได้แบบเขา เขาช่างแข็งแกร่งมาก "
หวันชิงชาน กำลังเดินไปทาง หลินเฟิง ขณะที่เขาประจบสอพลอ
ถ้าใครบางคนแข็งแกร่งกว่าเขาเพียงเล็กน้อยเขาจะอิจฉาและข่มขู่พวกเขาด้วยสถานะของเขา
แต่เมื่อใดถ้าใครบางคนแข็งแรงกว่าเขา เขาก็จะหวาดกลัวหรือเต็มไปด้วยความชื่นชม
"คนที่รอดชีวิตจากการทำลายนิกายที่ยิ่งใหญ่ต้องแข็งแกร่งอยู่แล้ว" หลินเฟิง กล่าวด้วยน้ำเสียงธรรมดา
เขาดูหยิ่งเล็กน้อย
หลินเฟิง ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเมตตา เมื่อ หวันชิงชาน ยังคงคิดว่าเขาอ่อนแอเขาไม่ลังเลที่จะฉีกหน้า
หลินเฟิง ไม่ใช่เพราะความเมตตาที่ หลินเฟิง ไม่ได้โจมตีเขา แต่เนื่องจาก จิ้งหยุน, ต้วนเฟิง
และคนอื่น ๆ อยู่ที่นั่น เพราะเขาเป็นแขกรับเชิญต่างหาก
ตอนที่เขาแสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแกร่ง หวันชิงชาน ก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเขาแต่ หลินเฟิง ไม่รู้สึกเช่นนั้น
เมื่อ หวันชิงชาน ได้ยินเสียงที่เย็นชาของ หลินเฟิง เขาก็โกรธอีกครั้ง แต่เก็บไว้กับตัวเองในครั้งนี้ การยั่วยุ
หลินเฟิง อีกครั้งจะเป็นการกระทำที่ไม่ดีนัก หลินเฟิง สามารถฆ่าผู้บ่มเพาะพลังชั้นจิตวิญญาณได้อย่าง
ง่ายดาย การปลุกเร้าเขาจะเป็นอันตรายเกินไป ถ้าเขาทำให้ หลินเฟิง โกรธ หวันชิงชาน
อาจไม่ได้มีลมหายใจอีกครั้ง
หวันชิงชาน เดินออกไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
"หลินเฟิง ไปกันเถอะ" ต้วนเฟิง กล่าวพร้อมกับกลับไปที่รถม้า
"นายน้อย."
ในขณะนั้นลุงหวังอยู่ข้างหน้ารถม้าและเรียก ต้วนเฟิง ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจ ต้วนเฟิง ถาม
: "ลุงหวัง, มีอะไรงั้นรึ?"
"นายน้อยไม่ควรเดินทางไปกับ หลินเฟิง ให้เขารับรถม้าไปเพื่อนของเขาดีกว่า "ลุงหวัง
กล่าวซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจ
เขาก็ต้องการที่จะกำจัด หลินเฟิง ให้พ้นทาง? ... แต่การที่มีผู้บ่มเพาะพลังชั้นจิตวิญญาณมากับพวก
เขาคือการป้องกันที่สมบูรณ์แบบจากโจรและคนร้าย มันจะทำให้การเดินทางของพวกเขาปลอดภัย
มากขึ้น หลังจากที่ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกเขาพบบนท้องถนนจะเป็นคนร้ายและโจรชั้น
จิตวิญญาณ
สายตาของ หลินเฟิง เปิดกว้างด้วยความตกใจ เขาไม่เข้าใจว่าชายชรานั้นหมายถึงอะไร
"ลุงหวังมีอะไรรึเปล่า? หลินเฟิง และข้าเป็นเพื่อนกัน ช่างโชคดีจริงๆและมีความยินดีที่จะให้
หลินเฟิง เดินทางไปกับเขาได้ "ต้วนเฟิง ตอบอย่างม่เข้าใจ
"นายน้อยนั้นไม่ได้ไร้เดียงสา มีสิ่งที่อันตราย มีบางสิ่งที่ท่านไม่เข้าใจเพราะท่านนั้นยังเด็กเกินไป "
ลุงหวังสั่นหัวและถอนหายใจ
"หลินเฟิง ลองเลือกดูแล้วกัน เจ้าสามารถเลือกหนึ่งในรถม้าเหล่านี้ได้ ... เจ้าสามารถนำมันไปได้
ทั้งสองคันถ้าเจ้ารู้สึกเช่นนั้น นี่เป็นของขวัญที่จะขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือพวกเรา
เจ้าคิดว่าอย่างไร "ลุงหวังกล่าวขณะกำลังมองไปที่ หลินเฟิง
หลินเฟิง ขมวดคิ้วและถามลุงหวังว่า : "ท่านหมายความว่าอย่างไร?"
อันตรายบางอย่าง? เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?
"หนุ่มน้อยหลินเฟิง ถามคำถามมากมาย แต่เข้าใจในสิ่งที่ข้าหมายถึงลึก ๆ ในใจ"
ลุงหวังกล่าวขณะที่สั่นหัว
"ข้าเข้าใจไม่ได้ถ้าท่านไม่บอก ช่วยให้คำแนะนำข้าหน่อย "
"หนุ่มน้อย ถ้าเจ้ายืนกรานแบบนี้ ข้าาจะบอกเจ้า อย่าโทษข้าละ "
ลุงหวังหยุดชั่วคราวและเริ่มมกลับมามองที่ หลินเฟิง อีกครั้ง : "หนุ่มน้อยคนเหล่านี้
ไม่อ่อนแอ ถ้าพวกเขาโจมตีเราพวกเขาจะแพ้เราได้อย่างง่าย แต่พวกเขากำลังมอง
หาใครบางคน บางทีมันอาจจะได้รับมอบหมายอะไรบางอย่าง แต่เจ้ากลับฆ่าพวก
เขาทันที. "
"ท่านต้องการจะคุยกับพวกโจรเหล่านี้งั้นรึ" หลินเฟิง สับสน
"นี่เป็นเพียงความเห็นของข้า แต่ผิดที่ หลินเฟิงฆ่าโจรทั้งหมดเหล่านี้โดยไม่ได้
พยายามแม้แต่ครั้งเดียวในพยายามคุยกับพวกเขา" ลุงหวังกล่าว
ไม่ได้พยายามที่จะต่อรองงั้นรึ?
ในเวลานั้น หลินเฟิง เข้าใจว่าลุงหวังหมายถึงอะไร ช่วยไม่ได้ที่เขายิ้มอย่างเย็นชาและพูด
กับลุงหวังว่า "สิ่งที่ท่านกำลังพยายามจะพูดก็คือข้าเป็นเหมือนดั่งโจรเหล่านี้ที่ข้าฆ่าเพื่อ
ความสุขสินะ? และบางทีข้าอาจเป็นโจรด้วย? "
"เมื่อก่อนหน้าที่ที่ผ่านมาผู้นำโจรกำลังคุยกับ หลินเฟิงอย่างสงบ แต่เราไม่ได้ยินว่า
เขากำลังพูดคุยอะไรกันอยู่"
ลุงหวังไม่ได้ตอบ หลินเฟิง ในทันทีและตอบกลับอย่างระมัดระวัง หลินเฟิง ตะลึง เขากล้า
บอกว่าผู้นำโจรได้พูดอย่างใจเย็น!
"ดี มีอะไรอย่างอื่นอีกไหมที่ท่านอยากจะโทษข้า?" หลินเฟิง ยิ้มอย่างเย็นชา
“แน่นอน! หลินเฟิง กล่าวถูกต้อง! ลุงหวังท่านเป็นคนใจร้ายเกินไปแล้ว รักษาน้ำใจ หลินเฟิง
หน่อยเขาไม่ได้หลอกตัวเองเพื่อช่วยพวกเรา ต้องขอบคุณเขาเรายังมีชีวิตอยู่และยังคงมีทุก
อย่างอยู่ ท่านตำหนิ หลินเฟิง ได้อย่างไร? "
ต้วนเฟิง กล่าวขณะที่ลงมาจากรถ
"นายน้อยท่านเป็นเพียงเด็กเท่านั้น ท่านยังแยกแยะไม่ได้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี "ลุงหวังกล่าวขณะ
ที่สั่นหัวและถอนหายใจ
"นายน้อยที่ข้าพูดกับท่านแบบนี้ก็เพราะข้าต้องการให้ท่านเข้าใจว่า ท่านเป็นใครและควรจะใช้
สถานะของท่านอย่างไร ท่านกำลังเดินทางไปยังเมืองจักรพรรดิซึ่งเป็นมรดกของท่าน ท่าน
ไม่ใช่แค่บุคคลธรรมดา "
"แน่นอนข้ารู้ !" ต้วนเฟิง ตอบขณะพยักหน้า
"เพราะเป็นเช่นนั้นนายน้อย ข้าต้องการถามท่านครอบครัวของท่านมีอะไรเกี่ยวข้องกับ
ต้วนเทียนหลาง?"
ต้วนเฟิง รู้สึกประหลาดใจ ทำไมลุงหวังจึงพูดถึง ต้วนเทียนหลาง? เขามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับ
เรื่องราวทั้งหมดนี้?
"ข้ารู้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลต้วนของข้า ข้าก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นไม่กลม
เกลียวนัก "ต้วนเฟิง กล่าว
"นายน้อยตั้งแต่ที่ท่านรู้อย่างนี้ให้ลองคิดอีกครั้ง ไม่ได้เป็น ต้วนเทียนหลางที่ทำลายนิกายหยุนไห่
งั้นรึ? หลังจากนั้นไม่นาน หลินเฟิง ก็มาถึงเมืองเล็กๆ ของเราที่หยุนหยาง เมื่อเขามาหาเรา
นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกรึ? "
หลินเฟิง ไม่ได้พูดอะไรเมื่อได้ยินคำพูดของลุงหวัง ลุงหวังคิดว่า ต้วนเทียนหลาง ทำให้ หลินเฟิง
ทรยศต่อนิกายของเขาและส่งเขาไปยังเมืองเล็กๆเพื่อหาตัว ต้วนเฟิง
"ลุงหวังท่านคิดมากเกินไปแล้ว หลินเฟิง สามารถฆ่าพวกเราได้อย่างง่ายดาย "
"เอาล่ะ ... แต่นายน้อยจำไว้ว่าพี่ใหญ่ของท่านขอให้ท่านไปที่เมืองจักรพรรดิ แล้วทันใดนั้น
หลินเฟิง ก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากที่ไหนไม่รู้และได้ฆ่ากองทัพพวกโจรนั้นเพื่อช่วยพวกเรา ..
. เขาไม่ต้องการกลับไปดังนั้นเขาถึงได้หาวิธีทำให้ท่านโปรดปราณเขา? "
"พอแล้ว" หลินเฟิง พูดอย่างเย็นชากับลุงหวังผู้ที่พูดซ้ำแล้วซ้ำอีก เป้าหมายของลุงหวังเห็นได้ชัด
เขาต้องการให้ หลินเฟิงออกไป เขาสามารถพูดเรื่องไร้สาระได้มากเท่าที่เขาต้องการคำพูดทั้งหมด
ของเขามีจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว
หลินเฟิง มองเข้าไปในรถม้าและกล่าวกับ เมิ้งชิง ว่า "เมิ้งชิง เราออกไปกันเถอะ"
"ตกลง" เมิ้งชิง ตอบขณะพยักหน้าและออกมาจากรถม้า
"หลินเฟิง ให้ข้าคุยกับลุงหวังก่อน!" จิ้งหยุน รีบกล่าว
"หลินเฟิง เจ้าและ เมิ้งชิง กลับเข้าไปในรถ ข้าไว้ใจเจ้า! "ต้วนเฟิง ขอร้องพวกเขา
"ไม่จำเป็น. ข้าเป็นเพียงคนอัปยศ "หลินเฟิง กล่าวขณะชำเลืองไปที่ลุงหวัง จากนั้นเขาก็มองไปที่
ต้วนเฟิง และ จิ้งหยุน และกล่าวว่า "แล้วพบกันที่เมืองจักรพรรดิ"
เมื่อ หลินเฟิง พูดเสร็จแล้วเขาดึงแขน เมิ้งชิง ออกมาและออกเดินทาง
"หลินเฟิง อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญและข้าเข้าใจเจ้าผิดไป สิ่งที่ข้าพูดเมื่อก่อนหน้านี้ยังคงมีผลอยู่
เจ้าสามารถเลือกรถเหล่านี้ได้ตามต้องการ "ลุงหวังกล่าว
"ข้าไม่ต้องกร. ขอบคุณแล้วกัน."
หลินเฟิง ปฏิเสธข้อเสนอของชายชรา หลินเฟิง ไม่ได้หน้าด้านพอ เขาจะไม่ใช้รถของคนที่เพิ่งทำ
ให้เขาเสียใจและบอกว่าเขาอาจจะเป็นคนทรยศต่อนิกายของเขา
เขาเพิ่งฆ่าโจรทั้งหมดนั้นไป ไม่ได้มีม้าเพียงพอที่จะใช้รึไง?
"คุณพอจะขี่ม้าเป็นไหม?" หลินเฟิง ถาม เมิ้งชิง
"ไม่ ข้าขี่ไม่เป็น" เมิ้งชิง กล่าวขณะที่ส่ายหน้าไปมา
"แต่เจ้าต้องการสอนให้ข้าขี่เป็นใช่ไหม?" เมิ้งชิง กล่าวกับ หลินเฟิง
"ให้ข้าสอนวิธีขี่ม้าให้?" หลินเฟิง ประหลาดใจ : "เจ้าต้องการให้ข้าสอนวิธีขี่ม้า?"
เมิ้งชิง จ้องไปที่ หลินเฟิง แล้วยิ้มให้
อะไรที่ เมิ้งชิง ถาม หลินเฟิง จะเห็นด้วย ในขณะนั้นเขากล่าวว่า "ตกลง"
เมื่อ หลินเฟิง พูดเสร็จแล้ว สิ่งที่น่าแปลกใจอีกอย่างหนึ่งได้เกิดขึ้น!
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนกดโฆษณาเพื่อเป็นกำลังให้แก่ผู้แปลด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น