ตอนที่ 38 ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ
"คุณกล้าที่จะฆ่าฉันเหรอ?" หลินเซียนถามด้วยใบหน้าที่ถูกแช่แข็ง
"ทำไมฉันถึงไม่กล้าละ?" หลินไฮ่ตอบใบหน้าของเขาแสดงเจตนาฆ่าเช่นเดียวกับในดวงตาเขา
"หลินไฮ่คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังทำอะไร" หลินต้าเถาตะโกนและผู้อาวุโสบางคนเริ่มหวาดกลัว
หลินไฮ่ไอ้สาระเลวเอ้ย! คุณคิดว่าคุณกำลังขู่ใครอยู่?
"อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับข้า วันนี้ข้าจะฆ่าคนที่ขวางทางของข้า "หลินไฮ่ กล่าวว่าในขณะที่ดวงตาของ
เขามองไปที่ฝูงชน เขามองด้วยสายตาที่ขมกริบ
หลินไฮ่มองไปที่การแสดงออกที่น่าสังเวชของผู้อาวุโสทำให้ตาของเขาแคบลงและได้ยินเสียงดังมาจาก
ระยะทางไกลออกไป
"เป็นเช่นนั้นเหรอ?"
ที่ไหนสักแห่งในดินแดนของตระกูลหลินพลังมหาศาลและทรงพลังที่ปราณเหลือเชื่อระเบิดออกมา ทันที
หลังจากนั้นฝูงชนก็สังเกตเห็นเงาของมนุษย์ประมาณหนึ่งกิโลเมตร ร่างบินด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
เคลื่อนย้ายผ่านฝูงชนและขึ้นมาบนเวทีการต่อสู้
มันเป็นชายชรา คิ้วของเขาดำเหมือนหมึกเขาดูลึกลับมากรูปร่างของเขาแข็งแกร่งมากและเขาก็สูงราว
กับหลินไฮ เขาดูคล้ายกับหลินต้าเถา
"ท่านผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ" หลินไฮ่กระซิบจากนั้นก็ยิ้มให้ทันที แต่มันดูเหมือนเป็นรอยยิ้มที่เศร้าใจ นั้น
เป็นลุงของเขา "หลินรุ่ย"
หลินรุ่ย มักฝึกฝนการเพาะปลูกอยู่เสมอในดินแดนตระกูลหลิน ทุกครั้งที่มีปัญหาไม่ว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ
หรือไม่ก็ตาม หัวหน้าตระกูลและผู้อาวุโสก็ได้รับการติดต่อจากเขา หลินรุ่ยแทบจะไม่เคยหยุดฝึกฝนและ
มาพบกันคนในตระกูล
"ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ" ทุกคนรู้สึกมึนงงที่เห็นพลังของเขาแผ่ออกมาบินผ่านท้องฟ้าเหมือนกำลังเดิน
อยู่อย่างเงียบและสงบสุขในลานบ้านต้องใช้เทคนิคความคล่องตัวที่แข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อและการ
เพาะปลูกในระดับสูง
หลินเฟิงนอนอยู่บนพื้นไร้กำลังขณะที่เลือดไหลออกมาจากลำคอของเขา เขารีบกลืนยาทิพย์ ผลของ
มันกำลังค่อยๆรักษาบาดแผลของเขา ตอนนี้เริ่มฟื้นตัว แต่เขาสูญเสียเลือดมาก เขาได้วางยาทิพย์
ไว้ตรงนั้นของเขา ขณะที่มองขึ้นไปที่หลินรุ่ยจากพื้นดินเขาจำได้ว่าเคยเห็นเขาเพียงสองครั้งเท่านั้น
ผู้ทรงเกียรติแทบจะไม่เคยออกมา
ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ หัวหน้าตระกูลหลินไฮ่ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับตระกูลหลิน เขาได้ฆ่าผู้อาวุโสเจ็ด
ตอนนี้เขายังต้องการที่จะฆ่าอัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนของตระกูลหลิน หลินเซียน และเขายังข่มขู่พวก
ผู่อาวุโสท่านอื่นและสมาชิกในตระกูลทั้งหมดด้วย
ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติโปรดลงโทษหลินไฮ่ สำหรับอาชญากรรมทั้งหมดของเขา ผู้อาวุโสกล่าวราวกับว่า
หลินไฮเป็นที่มาของปัญหาทั้งหมดภายในตระกูล
หลินไฮ่ที่กำลังหัวเราะกับสถานการณ์ของเขานั้น
หลินไฮ่เจ้ากำลังหัวเราะ? หลินรุ่ยถามด้วยเสียงไม่แยแส
“ฉันหัวเราะเพราะพวกเขาจะไร้ยางอายจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้เป็นผู้สูงอายุที่มีเกียรติควรจะให้การ
สนับสนุนตระกูลจากเบื้องหลังและไม่ได้มีส่วนร่วมกับตระกูลเว้นเสียแต่ว่าตระกูลกำลังตกอยู่ในอันตราย
หรือไม่? หลินไฮ่ กล่าวอย่างฉุนเฉียว
"โอ้อวดและไม่เกรงใจ เจ้ากล้าคุยกับข้าแบบนี้ได้ยังไงล่ะ? "หลินรุ่ย กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเผย
ความโกรธที่เต็มดวงตา
"ลุงข้าเป็นหัวหน้าตระกูลหลิน แม้ว่าคุณจะมีสถานะเป็นผู้ทรงเกียรติ แต่ก็ไม่ได้ให้สิทธิ์ในการดูแลในการ
จัดการกับตระกูล ในฐานะหัวหน้าตระกูลการตัดสินใจของข้าคือการตัดสินใจขั้นสุดท้ายในเรื่องเหล่านี้
"หลินไฮ่กล่าว เขายืนอยู่ข้างหลังของเขาตรงและยกศีรษะขึ้นสูงในขณะที่มอง หลินรุ่ย ในสายตา
"ช่างไม่รู้อะไรเลย! ผู้ทรงเกียรติไม่ได้เป็นเพียงผู้อาวุโส เขายังเป็นผู้อาวุโสของสายเลือดของคุณเองด้วย
คุณมีความกล้าที่จะทำให้ไม่มีความแตกต่างระหว่างรุ่นน้องและรุ่นพี่ ว่าตัวเองนับเป็นอาชญากรรมต่อ
ตระกูล "หลินต้าเถากล่าวในความพยายามที่จะปลุกระดมความไม่สงบ
"อาชญากรรม? ข้าแค่พูดว่าข้าเป็นหัวหน้าตระกูลและการตัดสินใจของฉันเกี่ยวกับกิจการของตระกูล
ถือเป็นที่สิ้นสุด "หลินไฮ่รู้ว่าผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สถานการณ์นั้นจะเป็นอย่างไร เขาหันกลับไปทาง
หลินเฟิง ฝ่าที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งยิงไปหาหลินไฮ่
หลินไฮ่เดินตรงไปยังหลินเฟิงไม่สนใจการโจมตีที่เข้ามา ฝ่ามือของน้ำแข็งรั้งลงบนหลังของหลินไฮ เป็นการ
โจมตีที่มีพลังอย่างมากร่างของหลินไฮ่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งและเย็นตัวเต็มไปหมด เขาเป็นสีขาว
อย่างสมบูรณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าและบินตรงไปยังหลินเฟิงดูเหมือนว่าเป็นว่าวที่มีสายแตกระแหง
"ห่ะ?" หลินไฮ่ตะโกนอย่างประหลาดใจ เขาคุกเข่าลงบนพื้นเขาบินผ่านไปที่หลินเฟิงและถูกสัมผัสกลาง
อากาศ เขาตกใจที่ลูกชายของเขายังไม่ตายและดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายเมื่อเขาจับตัวเขา อย่างไรก็
ตามการแสดงออกทางสีหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนไปตั้งแต่เริ่มแรก
"ลุงคุณโจมตีฉันจากด้านหลังเมื่อฉันไม่สามารถป้องกันตัวได้ ตั้งแต่บัดนี้ไม่มีความผูกพันระหว่างฉันและ
ตระกูลนี้และตั้งแต่วันนี้ฉันขอตัดความสัมพันธ์ในสายเลือดของฉันกับคุณ "หลินไฮ่กล่าว เลือดไหลออก
มาจากปากของเขา เขาถูกรุกรานโดยหลินรุ่ย เขารู้สึกหนาวเย็นเจาะผ่านกระดูกของเขาและเป็นหวัดเล็ก
น้อยจากไอเย็น ถ้าหลินเฟิงไม่ได้จับตัวเขาขณะที่บินผ่านอากาศเขาก็จะลงไปไกลกว่านี้
พวกเราสายเลือดเดียวกัน เจ้าเป็นคนในครอบครัวดังนั้นข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แค่หายไปซะ "หลินรุ่ยพูดอย่าง
หนาวเย็น เขาไม่คิดว่าหลินไฮ่จะไม่ป้องกันการโจมตีนั้น เขาถึงโจมตีโดยไม่ลังเล เขามีความรู้สึกยุ่งเหยิง
กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น หลินเซียนเริ่มเป็นที่รู้จักกันดีในตระกูลว่าเป็นอัจฉริยะ เธอมีอนาคตที่สดใสก่อนที่เธอ
จะยกระดับตระกูลไปสู่ระดับใหม่ที่จะสร้างทั้งชื่อเสียงและฐานะ ถ้าตระกูลลุกขึ้นยืนในชื่อเสียงและสถานะนั่น
แล้วหลินรุุ่ยก็อาจได้รับผลประโยชน์เช่นกัน
ฝีมือและความสามารถของเจ้าขยะหลินเฟิงนั้นดีขึ้นเป็นอย่างมาก แต่จิตวิญญาณไร้ประโยชน์ก็ยังเป็น
จิตวิญญาณที่ไร้ประโยชน์อยู่วันยังค่ำ หลินเฟิงไม่สามารถบรรลุถึงระดับเดียวกับบางคนเช่น หลินเซียน
หลินรุ่ยกล่าว
เฟิงน้อย พวกเราออกจากที่นี้กัน หลินไฮ่กระซิบไปที่หลินเฟิงด้วยเสียงที่อ่อนโยน
หลินเฟิงพยักหน้า เขายังไม่สามารถพูดได้ ในใจเขาไม่รู้สึกอะไรนอกตากความเกลียดชังและเสียใจ เขา
ดูราวกับผีเขาเสียเลือดมากที่มันทำให้ตกใจตรงที่เขายังมีชีวิตอยู่
หลินเฟิงสามารถลุกขึ้นยืนได้แต่เขาต้องให้หลินไฮ่ช่วยประคองเขาในการเดิน หลินเฟิงไม่ได้มองกลับไป
ที่ตระกูลเพราะใบหน้าของพวกเขาจารึกอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเขาแล้ว
สมาชิกทุกคนของตระกูลหลินมองเขาและพ่อออกไป สมาชิกหลายคนของตระกูลต่างรู้สึกสับสนในสิ่ง
ที่เพิ่งเกิดขึ้น
หลินเฟิงเป็นที่รู้จักของทุกคนในฐานะขยะไร้ประโยชน์ ถึงกระนั้นเขาก็มีพลังอำนาจที่หลอมรวมกับการ
โจมตีของเขาดังปราณที่น่าสะพรึงกลัว ความชำนาญในการใช้กระบี่ เขาจัดการทำให้ผู้เพาะปลูกระดับ
จิตวิญญาณหลินหวู่คลานบนพื้นเหมือนหนอน....เจ้าขยะนั้นทำสิ่งต่างๆเหล่านี้ได้เยี่ยงไรกัน?
หลินไฮ่ได้ฆ่าหลินเซฺ่น ในการประท้วงครั้งหนึ่งและได้ข่มขู่ทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันบอกว่าเขาจะฆ่าพวก
เขาหากพวกเขาพยายามที่จะเข้าไปขวางทางเขาหาก ผู้ทรงเกียรติไม่ได้ปรากฏตัวใครจะหยุดเขาได้?
ช่างโชคร้ายที่หลินต้าเถามีลูกสาวที่มีพรสวรรค์ของเขา หลินเซียน มิฉะนั้นหลินไฮ่จะยังอยู่ในตำแหน่ง
หัวหน้าตระกูลหลิน เกี่ยวกับหลินเฟิง และหลินไฮ่ ความคิดเห็นของสมาชิกของตระกูลหลินได้เปลี่ยน
ไปพวกเขาสมควรได้รับการเคารพและน่าภาคภูมิใจในการกระทำของพวกเขา
"สิ่งที่น่าเสียดายเราเพียงทำงานร่วมกันเท่านั้น เราสามารถสร้างตระกูลโดยไม่ต้องกังวลอีกต่อไป"
ผู้อาวุโสหกคิดในขณะที่มองไปที่ภาพสองภาพบนขอบฟ้า จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจ
เพราะเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรที่เกิดขึ้นได้ เขาทำได้เพียงแค่อยู่เฉยๆและยอมรับ
สถานการณ์ให้เป็นไปเช่นเคย
หลินไฮ่กำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องของเขา สีขาวโผลนและปราณหมอกล้อมรอบร่างของเขาและเริ่มทะลุ
เข้าไปในตัวเขามันเป็นการรักษาบาดแผลทั้งเขาและปราณน้ำแข็งที่ทะลุเข้าไปในร่างกาย
ของเขาทั้งหมด ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นและแสงพรั่งพรูอยู่รอบตัวของเขา
"ท่านพ่อรู้สึกยังไงบ้าง?" หลินเฟิงถาม
"การบาดเจ็บเกือบจะหายสนิท เฟิงน้อยยาทิพย์ที่พิเศษนี้ เจ้าได้รับมันมาจากที่ไหน? "หลินไฮ่ถาม
ขณะคว้าขวดยาที่มียารักษาที่ลึกซึ้ง หลังจากได้รับยาทันทีการบาดเจ็บของเขาก็ดูดีขึ้น เขาฟื้นตัว
อย่างรวดเร็วจากบาดแผลของเขา
ดูเหมือนถ้ามีโอกาสผมต้องไปขอบคุณผู้พิทักษ์คง หลินเฟิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาไม่คิดว่ายาเหล่านี้
จะมีผลต่อพ่อของเขาเป็นอย่างมาก ในวันนั้นเมื่อ ฮานหมาน ได้รับบาดเจ็บ หลินเฟิงเคยคิดว่ายา
เหล่านี้มีความลึกราวกับเวทมนตร์ การโจมตีของผู้อาวุโสผู้ทรงเกียรติต่อหลินไฮ่ หากทำกับ
ฮานหมานอาจกลายเป็นเนื้อแช่เย็น อาการบาดเจ็บของหลินไฮ่รุนแรงกว่า ฮานหมานมาก เพียง
เพราะหลินไฮ่เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าฮานหมานเขาถึงรอดชีวิตจากการโจมตีดังกล่าวได้
อย่างไรก็ตามอย่างที่ก่อนหน้านี้ยาทิพย์ซึ่งสามารถทำให้ หลินไฮ่ฟื้นตัวได้ในเวลาอันรวดเร็วนี้ แสดง
ให้เห็นว่ามีประสิทธิภาพสำหรับยาตัวนี้
ท่านพ่อ ผู้พิทักษ์คนหนึ่งในนิกายหยุนไฮ่ให้มันแก่ผม หลินเฟิงตอบ
"โอ้" หลินไฮ่พยักหน้า "เฟิงน้อยเจ้าควรกลับไปที่นิกายหยุนไฮ่ ในระยะเวลาสั้นๆ เจ้าอาจจะก้าวข้าม
หลินเซียนอย่างก้าวกระโดด "
ก้าวข้ามหลินเซียน? หลินเฟิงยิ้มในใจ ระดับของหลินเซียนไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย เส้นทางการ
เพาะปลูกนั้นกว้างใหญ่ขนาดไหน เขาสามารถไล่ตามสิ่งที่ไม่สำคัญเช่นพยายามที่จะผ่านหลินเซัยน
ได้หรือไม่?
ท่านพ่อท่านพูดอะไร? ท่านจะไปไหน? หลินเฟิงยึดคำพูดของเขาเกี่ยวกับเป้าหมายในปัจจุบันของ
เขานั้นยิ่งใหญ่กว่ามาก เขาอยากจะหาคำตอบว่าพ่อเขามีแผนที่จะอยู่กับเขามั้ย
ข้าพร้อมแล้วที่จะไปที่เมืองหลวง
เมืองจักรพรรด์? หลินเฟิงรู้สึกมึนงง เมืองจักรพรรดินั้นเป็นเมืองใหญ่มากที่สุดและเต็มไปด้วยความวุ่นวายเป็นเมืองที่มั่งคั่งมากที่สุดและเจริญรุ่งเรืองในแคว้นชู่วเย่ ในเมืองจักรพรรดิ ตระกูลเล็กๆเช่นตระกูลหลินอาจหายไปอย่างไรร่องรอยได้ ตระกูลจักรพรรดิไม่มีใครเทียบได้และมีพลังอำนาจมากที่สุด
อันที่จริงก็เป็นไปได้ที่จะถือว่าตระกูลจักพรรดิเป็นนิกายที่แข็งแกร่งที่สุดในแคว้นชู่วเย่
ไม่ต้องเป็นห่วงเฟิงน้อย แม้ว่าเมืองจักรพรรดิเต็มไปด้วยผู้เพาะปลูกที่ไม่ธรรมดาพ่อก็ไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อ
ก่อให้เกิดปัญหาหรือฆ่าคน พ่อแค่ไปที่นั่นเพราะฉันรู้สึกอยากไปเที่ยว จะไม่มีปัญหาใดๆ ถ้าพ่อไปที่นั่น
และฝึกฝนมากขึ้นและเมื่อลูกแข็งแกร่งขึ้นมาเยี่ยมพ่อที่เมืองจักรพรรดิ "หลินไฮ่ เห็นว่าหลินเฟิงกำลัง
ขมวดคิ้วและอาจต้องกังวลกับใบหน้าของเขา หลินเฟิงดูผ่อนคลายมากขึ้นซึ่งทำให้หลินไฮ่ยิ้มออกมา
"เอาล่ะเราไปกันเถอะ" หลินไฮ่กล่าวขณะยืนขึ้น เขาหยิบภาพวาดและคำภีร์ขึ้นมาสองสามชิ้น ในที่สุด
พวกเขาก็มาถึงนอกเมืองและหยุดชะงัก
พวกเขามองไปที่ขอบฟ้ากว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุดทอดยาวข้ามท้องฟ้าซึ่งดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดนั้น
หลินไฮ่หันกลับไปมองรอบๆเมือง และพูดกับหลินเฟิงขณะที่ยิ้มว่า "เฟิงน้อยเราไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียว
กันลูกไปก่อนเถอะ
"ท่านพ่อลูกอยากอยู่ที่นี่จนกว่าท่านจะจากไป ท่านสามารถออกไปก่อนได้เลย "หลินเฟิง กล่าวขณะ
ที่สั่นศีรษะ
หลินไฮ่มองเขาแปลกใจเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะเฟิงน้อยอาจมีคนมีอันตรายและหลายคนมี
เจตนาร้ายจงระมัดระวังในการเดินทางของลูกด้วยนะ"
เมื่อเสร็จสิ้นการพูดหลินไฮ่กระโดดขึ้นบนหลังม้าและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ภาพเงาของเขาค่อยๆหาย
ไป หลินไฮ่ได้เห็นหลินเฟิง แสดงพลังของเขาในระหว่างการประชุมประจำปีและดังนั้นจึงรู้สึกผ่อนคลาย
มากขึ้น เขามีความรู้สึกว่าหลินเฟิงไม่ต้องการคำแนะนำของเขาอีกต่อไป แต่เขาไม่สามารถหยุดยั้งตัว
เองได้จากความกังวลที่เป็นพ่อของเขา
หลินเฟิงเฝ้ามองขณะที่เงาของพ่อหายไปในขอบฟ้า เขาเงยศีรษะจ้องไปที่ท้องฟ้าจากนั้นเขาขับรถม้า
ทันทีกลับไปที่เมืองหยางโจว
"เป็นไปได้ที่จะปล่อยไปกับสิ่งที่พวกเขาทำรึ? ถ้าข้าแพ้ ในระหว่างการประชุมประจำปีพวกเขาก็คงไม่
มีทางปฏิบัติกับพ่อของฉันอย่างนี้ ข้าจะแสดงให้ตระกูลหลินเห็น ! "
"ทำไมฉันถึงไม่กล้าละ?" หลินไฮ่ตอบใบหน้าของเขาแสดงเจตนาฆ่าเช่นเดียวกับในดวงตาเขา
"หลินไฮ่คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังทำอะไร" หลินต้าเถาตะโกนและผู้อาวุโสบางคนเริ่มหวาดกลัว
หลินไฮ่ไอ้สาระเลวเอ้ย! คุณคิดว่าคุณกำลังขู่ใครอยู่?
"อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับข้า วันนี้ข้าจะฆ่าคนที่ขวางทางของข้า "หลินไฮ่ กล่าวว่าในขณะที่ดวงตาของ
เขามองไปที่ฝูงชน เขามองด้วยสายตาที่ขมกริบ
หลินไฮ่มองไปที่การแสดงออกที่น่าสังเวชของผู้อาวุโสทำให้ตาของเขาแคบลงและได้ยินเสียงดังมาจาก
ระยะทางไกลออกไป
"เป็นเช่นนั้นเหรอ?"
ที่ไหนสักแห่งในดินแดนของตระกูลหลินพลังมหาศาลและทรงพลังที่ปราณเหลือเชื่อระเบิดออกมา ทันที
หลังจากนั้นฝูงชนก็สังเกตเห็นเงาของมนุษย์ประมาณหนึ่งกิโลเมตร ร่างบินด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
เคลื่อนย้ายผ่านฝูงชนและขึ้นมาบนเวทีการต่อสู้
มันเป็นชายชรา คิ้วของเขาดำเหมือนหมึกเขาดูลึกลับมากรูปร่างของเขาแข็งแกร่งมากและเขาก็สูงราว
กับหลินไฮ เขาดูคล้ายกับหลินต้าเถา
"ท่านผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ" หลินไฮ่กระซิบจากนั้นก็ยิ้มให้ทันที แต่มันดูเหมือนเป็นรอยยิ้มที่เศร้าใจ นั้น
เป็นลุงของเขา "หลินรุ่ย"
หลินรุ่ย มักฝึกฝนการเพาะปลูกอยู่เสมอในดินแดนตระกูลหลิน ทุกครั้งที่มีปัญหาไม่ว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ
หรือไม่ก็ตาม หัวหน้าตระกูลและผู้อาวุโสก็ได้รับการติดต่อจากเขา หลินรุ่ยแทบจะไม่เคยหยุดฝึกฝนและ
มาพบกันคนในตระกูล
"ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ" ทุกคนรู้สึกมึนงงที่เห็นพลังของเขาแผ่ออกมาบินผ่านท้องฟ้าเหมือนกำลังเดิน
อยู่อย่างเงียบและสงบสุขในลานบ้านต้องใช้เทคนิคความคล่องตัวที่แข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อและการ
เพาะปลูกในระดับสูง
หลินเฟิงนอนอยู่บนพื้นไร้กำลังขณะที่เลือดไหลออกมาจากลำคอของเขา เขารีบกลืนยาทิพย์ ผลของ
มันกำลังค่อยๆรักษาบาดแผลของเขา ตอนนี้เริ่มฟื้นตัว แต่เขาสูญเสียเลือดมาก เขาได้วางยาทิพย์
ไว้ตรงนั้นของเขา ขณะที่มองขึ้นไปที่หลินรุ่ยจากพื้นดินเขาจำได้ว่าเคยเห็นเขาเพียงสองครั้งเท่านั้น
ผู้ทรงเกียรติแทบจะไม่เคยออกมา
ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติ หัวหน้าตระกูลหลินไฮ่ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับตระกูลหลิน เขาได้ฆ่าผู้อาวุโสเจ็ด
ตอนนี้เขายังต้องการที่จะฆ่าอัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนของตระกูลหลิน หลินเซียน และเขายังข่มขู่พวก
ผู่อาวุโสท่านอื่นและสมาชิกในตระกูลทั้งหมดด้วย
ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียร์ติโปรดลงโทษหลินไฮ่ สำหรับอาชญากรรมทั้งหมดของเขา ผู้อาวุโสกล่าวราวกับว่า
หลินไฮเป็นที่มาของปัญหาทั้งหมดภายในตระกูล
หลินไฮ่ที่กำลังหัวเราะกับสถานการณ์ของเขานั้น
หลินไฮ่เจ้ากำลังหัวเราะ? หลินรุ่ยถามด้วยเสียงไม่แยแส
“ฉันหัวเราะเพราะพวกเขาจะไร้ยางอายจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้เป็นผู้สูงอายุที่มีเกียรติควรจะให้การ
สนับสนุนตระกูลจากเบื้องหลังและไม่ได้มีส่วนร่วมกับตระกูลเว้นเสียแต่ว่าตระกูลกำลังตกอยู่ในอันตราย
หรือไม่? หลินไฮ่ กล่าวอย่างฉุนเฉียว
"โอ้อวดและไม่เกรงใจ เจ้ากล้าคุยกับข้าแบบนี้ได้ยังไงล่ะ? "หลินรุ่ย กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเผย
ความโกรธที่เต็มดวงตา
"ลุงข้าเป็นหัวหน้าตระกูลหลิน แม้ว่าคุณจะมีสถานะเป็นผู้ทรงเกียรติ แต่ก็ไม่ได้ให้สิทธิ์ในการดูแลในการ
จัดการกับตระกูล ในฐานะหัวหน้าตระกูลการตัดสินใจของข้าคือการตัดสินใจขั้นสุดท้ายในเรื่องเหล่านี้
"หลินไฮ่กล่าว เขายืนอยู่ข้างหลังของเขาตรงและยกศีรษะขึ้นสูงในขณะที่มอง หลินรุ่ย ในสายตา
"ช่างไม่รู้อะไรเลย! ผู้ทรงเกียรติไม่ได้เป็นเพียงผู้อาวุโส เขายังเป็นผู้อาวุโสของสายเลือดของคุณเองด้วย
คุณมีความกล้าที่จะทำให้ไม่มีความแตกต่างระหว่างรุ่นน้องและรุ่นพี่ ว่าตัวเองนับเป็นอาชญากรรมต่อ
ตระกูล "หลินต้าเถากล่าวในความพยายามที่จะปลุกระดมความไม่สงบ
"อาชญากรรม? ข้าแค่พูดว่าข้าเป็นหัวหน้าตระกูลและการตัดสินใจของฉันเกี่ยวกับกิจการของตระกูล
ถือเป็นที่สิ้นสุด "หลินไฮ่รู้ว่าผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สถานการณ์นั้นจะเป็นอย่างไร เขาหันกลับไปทาง
หลินเฟิง ฝ่าที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งยิงไปหาหลินไฮ่
หลินไฮ่เดินตรงไปยังหลินเฟิงไม่สนใจการโจมตีที่เข้ามา ฝ่ามือของน้ำแข็งรั้งลงบนหลังของหลินไฮ เป็นการ
โจมตีที่มีพลังอย่างมากร่างของหลินไฮ่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งและเย็นตัวเต็มไปหมด เขาเป็นสีขาว
อย่างสมบูรณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าและบินตรงไปยังหลินเฟิงดูเหมือนว่าเป็นว่าวที่มีสายแตกระแหง
"ห่ะ?" หลินไฮ่ตะโกนอย่างประหลาดใจ เขาคุกเข่าลงบนพื้นเขาบินผ่านไปที่หลินเฟิงและถูกสัมผัสกลาง
อากาศ เขาตกใจที่ลูกชายของเขายังไม่ตายและดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายเมื่อเขาจับตัวเขา อย่างไรก็
ตามการแสดงออกทางสีหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนไปตั้งแต่เริ่มแรก
"ลุงคุณโจมตีฉันจากด้านหลังเมื่อฉันไม่สามารถป้องกันตัวได้ ตั้งแต่บัดนี้ไม่มีความผูกพันระหว่างฉันและ
ตระกูลนี้และตั้งแต่วันนี้ฉันขอตัดความสัมพันธ์ในสายเลือดของฉันกับคุณ "หลินไฮ่กล่าว เลือดไหลออก
มาจากปากของเขา เขาถูกรุกรานโดยหลินรุ่ย เขารู้สึกหนาวเย็นเจาะผ่านกระดูกของเขาและเป็นหวัดเล็ก
น้อยจากไอเย็น ถ้าหลินเฟิงไม่ได้จับตัวเขาขณะที่บินผ่านอากาศเขาก็จะลงไปไกลกว่านี้
พวกเราสายเลือดเดียวกัน เจ้าเป็นคนในครอบครัวดังนั้นข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แค่หายไปซะ "หลินรุ่ยพูดอย่าง
หนาวเย็น เขาไม่คิดว่าหลินไฮ่จะไม่ป้องกันการโจมตีนั้น เขาถึงโจมตีโดยไม่ลังเล เขามีความรู้สึกยุ่งเหยิง
กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น หลินเซียนเริ่มเป็นที่รู้จักกันดีในตระกูลว่าเป็นอัจฉริยะ เธอมีอนาคตที่สดใสก่อนที่เธอ
จะยกระดับตระกูลไปสู่ระดับใหม่ที่จะสร้างทั้งชื่อเสียงและฐานะ ถ้าตระกูลลุกขึ้นยืนในชื่อเสียงและสถานะนั่น
แล้วหลินรุุ่ยก็อาจได้รับผลประโยชน์เช่นกัน
ฝีมือและความสามารถของเจ้าขยะหลินเฟิงนั้นดีขึ้นเป็นอย่างมาก แต่จิตวิญญาณไร้ประโยชน์ก็ยังเป็น
จิตวิญญาณที่ไร้ประโยชน์อยู่วันยังค่ำ หลินเฟิงไม่สามารถบรรลุถึงระดับเดียวกับบางคนเช่น หลินเซียน
หลินรุ่ยกล่าว
เฟิงน้อย พวกเราออกจากที่นี้กัน หลินไฮ่กระซิบไปที่หลินเฟิงด้วยเสียงที่อ่อนโยน
หลินเฟิงพยักหน้า เขายังไม่สามารถพูดได้ ในใจเขาไม่รู้สึกอะไรนอกตากความเกลียดชังและเสียใจ เขา
ดูราวกับผีเขาเสียเลือดมากที่มันทำให้ตกใจตรงที่เขายังมีชีวิตอยู่
หลินเฟิงสามารถลุกขึ้นยืนได้แต่เขาต้องให้หลินไฮ่ช่วยประคองเขาในการเดิน หลินเฟิงไม่ได้มองกลับไป
ที่ตระกูลเพราะใบหน้าของพวกเขาจารึกอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเขาแล้ว
สมาชิกทุกคนของตระกูลหลินมองเขาและพ่อออกไป สมาชิกหลายคนของตระกูลต่างรู้สึกสับสนในสิ่ง
ที่เพิ่งเกิดขึ้น
หลินเฟิงเป็นที่รู้จักของทุกคนในฐานะขยะไร้ประโยชน์ ถึงกระนั้นเขาก็มีพลังอำนาจที่หลอมรวมกับการ
โจมตีของเขาดังปราณที่น่าสะพรึงกลัว ความชำนาญในการใช้กระบี่ เขาจัดการทำให้ผู้เพาะปลูกระดับ
จิตวิญญาณหลินหวู่คลานบนพื้นเหมือนหนอน....เจ้าขยะนั้นทำสิ่งต่างๆเหล่านี้ได้เยี่ยงไรกัน?
หลินไฮ่ได้ฆ่าหลินเซฺ่น ในการประท้วงครั้งหนึ่งและได้ข่มขู่ทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันบอกว่าเขาจะฆ่าพวก
เขาหากพวกเขาพยายามที่จะเข้าไปขวางทางเขาหาก ผู้ทรงเกียรติไม่ได้ปรากฏตัวใครจะหยุดเขาได้?
ช่างโชคร้ายที่หลินต้าเถามีลูกสาวที่มีพรสวรรค์ของเขา หลินเซียน มิฉะนั้นหลินไฮ่จะยังอยู่ในตำแหน่ง
หัวหน้าตระกูลหลิน เกี่ยวกับหลินเฟิง และหลินไฮ่ ความคิดเห็นของสมาชิกของตระกูลหลินได้เปลี่ยน
ไปพวกเขาสมควรได้รับการเคารพและน่าภาคภูมิใจในการกระทำของพวกเขา
"สิ่งที่น่าเสียดายเราเพียงทำงานร่วมกันเท่านั้น เราสามารถสร้างตระกูลโดยไม่ต้องกังวลอีกต่อไป"
ผู้อาวุโสหกคิดในขณะที่มองไปที่ภาพสองภาพบนขอบฟ้า จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจ
เพราะเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรที่เกิดขึ้นได้ เขาทำได้เพียงแค่อยู่เฉยๆและยอมรับ
สถานการณ์ให้เป็นไปเช่นเคย
หลินไฮ่กำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องของเขา สีขาวโผลนและปราณหมอกล้อมรอบร่างของเขาและเริ่มทะลุ
เข้าไปในตัวเขามันเป็นการรักษาบาดแผลทั้งเขาและปราณน้ำแข็งที่ทะลุเข้าไปในร่างกาย
ของเขาทั้งหมด ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นและแสงพรั่งพรูอยู่รอบตัวของเขา
"ท่านพ่อรู้สึกยังไงบ้าง?" หลินเฟิงถาม
"การบาดเจ็บเกือบจะหายสนิท เฟิงน้อยยาทิพย์ที่พิเศษนี้ เจ้าได้รับมันมาจากที่ไหน? "หลินไฮ่ถาม
ขณะคว้าขวดยาที่มียารักษาที่ลึกซึ้ง หลังจากได้รับยาทันทีการบาดเจ็บของเขาก็ดูดีขึ้น เขาฟื้นตัว
อย่างรวดเร็วจากบาดแผลของเขา
ดูเหมือนถ้ามีโอกาสผมต้องไปขอบคุณผู้พิทักษ์คง หลินเฟิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาไม่คิดว่ายาเหล่านี้
จะมีผลต่อพ่อของเขาเป็นอย่างมาก ในวันนั้นเมื่อ ฮานหมาน ได้รับบาดเจ็บ หลินเฟิงเคยคิดว่ายา
เหล่านี้มีความลึกราวกับเวทมนตร์ การโจมตีของผู้อาวุโสผู้ทรงเกียรติต่อหลินไฮ่ หากทำกับ
ฮานหมานอาจกลายเป็นเนื้อแช่เย็น อาการบาดเจ็บของหลินไฮ่รุนแรงกว่า ฮานหมานมาก เพียง
เพราะหลินไฮ่เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าฮานหมานเขาถึงรอดชีวิตจากการโจมตีดังกล่าวได้
อย่างไรก็ตามอย่างที่ก่อนหน้านี้ยาทิพย์ซึ่งสามารถทำให้ หลินไฮ่ฟื้นตัวได้ในเวลาอันรวดเร็วนี้ แสดง
ให้เห็นว่ามีประสิทธิภาพสำหรับยาตัวนี้
ท่านพ่อ ผู้พิทักษ์คนหนึ่งในนิกายหยุนไฮ่ให้มันแก่ผม หลินเฟิงตอบ
"โอ้" หลินไฮ่พยักหน้า "เฟิงน้อยเจ้าควรกลับไปที่นิกายหยุนไฮ่ ในระยะเวลาสั้นๆ เจ้าอาจจะก้าวข้าม
หลินเซียนอย่างก้าวกระโดด "
ก้าวข้ามหลินเซียน? หลินเฟิงยิ้มในใจ ระดับของหลินเซียนไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย เส้นทางการ
เพาะปลูกนั้นกว้างใหญ่ขนาดไหน เขาสามารถไล่ตามสิ่งที่ไม่สำคัญเช่นพยายามที่จะผ่านหลินเซัยน
ได้หรือไม่?
ท่านพ่อท่านพูดอะไร? ท่านจะไปไหน? หลินเฟิงยึดคำพูดของเขาเกี่ยวกับเป้าหมายในปัจจุบันของ
เขานั้นยิ่งใหญ่กว่ามาก เขาอยากจะหาคำตอบว่าพ่อเขามีแผนที่จะอยู่กับเขามั้ย
ข้าพร้อมแล้วที่จะไปที่เมืองหลวง
เมืองจักรพรรด์? หลินเฟิงรู้สึกมึนงง เมืองจักรพรรดินั้นเป็นเมืองใหญ่มากที่สุดและเต็มไปด้วยความวุ่นวายเป็นเมืองที่มั่งคั่งมากที่สุดและเจริญรุ่งเรืองในแคว้นชู่วเย่ ในเมืองจักรพรรดิ ตระกูลเล็กๆเช่นตระกูลหลินอาจหายไปอย่างไรร่องรอยได้ ตระกูลจักรพรรดิไม่มีใครเทียบได้และมีพลังอำนาจมากที่สุด
อันที่จริงก็เป็นไปได้ที่จะถือว่าตระกูลจักพรรดิเป็นนิกายที่แข็งแกร่งที่สุดในแคว้นชู่วเย่
ไม่ต้องเป็นห่วงเฟิงน้อย แม้ว่าเมืองจักรพรรดิเต็มไปด้วยผู้เพาะปลูกที่ไม่ธรรมดาพ่อก็ไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อ
ก่อให้เกิดปัญหาหรือฆ่าคน พ่อแค่ไปที่นั่นเพราะฉันรู้สึกอยากไปเที่ยว จะไม่มีปัญหาใดๆ ถ้าพ่อไปที่นั่น
และฝึกฝนมากขึ้นและเมื่อลูกแข็งแกร่งขึ้นมาเยี่ยมพ่อที่เมืองจักรพรรดิ "หลินไฮ่ เห็นว่าหลินเฟิงกำลัง
ขมวดคิ้วและอาจต้องกังวลกับใบหน้าของเขา หลินเฟิงดูผ่อนคลายมากขึ้นซึ่งทำให้หลินไฮ่ยิ้มออกมา
"เอาล่ะเราไปกันเถอะ" หลินไฮ่กล่าวขณะยืนขึ้น เขาหยิบภาพวาดและคำภีร์ขึ้นมาสองสามชิ้น ในที่สุด
พวกเขาก็มาถึงนอกเมืองและหยุดชะงัก
พวกเขามองไปที่ขอบฟ้ากว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุดทอดยาวข้ามท้องฟ้าซึ่งดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดนั้น
หลินไฮ่หันกลับไปมองรอบๆเมือง และพูดกับหลินเฟิงขณะที่ยิ้มว่า "เฟิงน้อยเราไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียว
กันลูกไปก่อนเถอะ
"ท่านพ่อลูกอยากอยู่ที่นี่จนกว่าท่านจะจากไป ท่านสามารถออกไปก่อนได้เลย "หลินเฟิง กล่าวขณะ
ที่สั่นศีรษะ
หลินไฮ่มองเขาแปลกใจเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะเฟิงน้อยอาจมีคนมีอันตรายและหลายคนมี
เจตนาร้ายจงระมัดระวังในการเดินทางของลูกด้วยนะ"
เมื่อเสร็จสิ้นการพูดหลินไฮ่กระโดดขึ้นบนหลังม้าและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ภาพเงาของเขาค่อยๆหาย
ไป หลินไฮ่ได้เห็นหลินเฟิง แสดงพลังของเขาในระหว่างการประชุมประจำปีและดังนั้นจึงรู้สึกผ่อนคลาย
มากขึ้น เขามีความรู้สึกว่าหลินเฟิงไม่ต้องการคำแนะนำของเขาอีกต่อไป แต่เขาไม่สามารถหยุดยั้งตัว
เองได้จากความกังวลที่เป็นพ่อของเขา
หลินเฟิงเฝ้ามองขณะที่เงาของพ่อหายไปในขอบฟ้า เขาเงยศีรษะจ้องไปที่ท้องฟ้าจากนั้นเขาขับรถม้า
ทันทีกลับไปที่เมืองหยางโจว
"เป็นไปได้ที่จะปล่อยไปกับสิ่งที่พวกเขาทำรึ? ถ้าข้าแพ้ ในระหว่างการประชุมประจำปีพวกเขาก็คงไม่
มีทางปฏิบัติกับพ่อของฉันอย่างนี้ ข้าจะแสดงให้ตระกูลหลินเห็น ! "
Cr.tuiimyk แปลเล่นๆครับ ไม่อยากรอนานๆ ถ้าตกหล่นแปลผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ มือใหม่ครับ
อ่าน Eng ได้ที่ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น