ตอนที่ 29 การหลอกล้อ
หลินเฟิงเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชาบนใบหน้า เขาเอื้อมมือไปที่โต๊ะ คว้าถ้วยไวน์เอียงถ้วยเล็กน้อยและค่อยๆเทลงบนหัวของกู้เซิ่ง
ทุกคนหยุดคุยแล้วมองด้วยความมึนงง พวกเขาไม่คิดเลยว่า หลินเฟิงจะกล้าตอบโต้ความอัปยศดังกล่าวด้วยการเทไวท์องุ่น
ลงบนหัวของกู้เซิ่ง
ผู้คนต่างตกใจและยังมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสนใจ, โดยเฉพาะหลินยูที่มีรอยยิ้มแจ่มใสบนใบหน้า
เขาไม่เพียงแต่เห็นกู้เซิ่งเสียหน้า แต่เขากลับจะได้เห็นไอ้ขยะหลินเฟิงถูกขยี้โดยกู้เซิ่งฉากที่ยอดเยี่ยมนั้นกำลังเกิดขึ้นก่อน
ที่ตาของเขาเขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร?
กู้เซิ่งคาดไม่ถึงการกระทำของหลินเฟิ่ง เขาหลับตาลงเพราะมีไวน์เข้าไปในดวงตาซึ่งเป็นสาเหตุให้เกิดอาการแสบตาเล็กน้อย
จากนั้นเขาก็เช็ดไวน์ออกจากใบหน้าโดยใช้มือเปล่า
จากนั้นเขาลืมตาขึ้นแล้วหลี่ลงด้วยความโกรธอีกครั้ง ดวงตาของเขาแคบจนทำให้เขาดูคล้ายกับอสรพิษ
เจ้าขยะโชคร้ายของแกแล้ววันนี้ ในเมื่อแกยังไม่ตาย แต่ข้าจะทำให้เจ้าตายซะ ทุกคนเห็นการแสดงออก
อย่างเย็นชาของกู้เซิ่ง ดูแล้วเห็นได้ชัดว่าเกิดความบาดหมางระหว่าง ตระกูลหลิน และ ตระกูล กู้ในอนาคตแน่นอน
เจ้ากล้าที่จะเทเหล้าองุ่นใส่หัวข้ารึ?! " กู้เซิ่งพูดพร้อมกับดวงตาที่แดงชาด เขาพูดอย่างสุขุมด้วยโทนเสียงราบเรียบ
แต่นั้นทำให้กู้เซิ่งดูหน้ากลัวมากขึ้นด้วยความโกรธ
แกไม่เห็นเหรอ ข้าต้องหลับตาทันที ใครก็ได้เอาไวท์มาให้ข้าอีกถ้วย หลินเฟิงกล่าวขณะมองหาไวน์เพิ่มอีก
บอกตามตรงนะข้าไม่เข้าใจ ไอ้ขยะทำไมถึงกล้าทำเช่นนี้? แกคิดถึงผลที่ตามมาแล้วใช่ไหม? หรือแกอาจจะ
มีความคิดโง่ๆว่าหลินยู จะยืนขึ้นเพื่อปกป้องแก? กู้เซิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันใส่ หลินเฟิงและหลินยู
หลินเฟิงไม่ได้ตอบในทันที แต่เขาคว้าขวดไวน์ที่ยังเหลืออยู่บนโต๊ะ เปิดออกแล้วยกมันขึ้นเหนือหัวของกู้เซิ่ง
กู้เซิ่งยืนขึ้นด้วยความตกใจไม่เพียงแต่ไวน์องุ่นราดลงบนหัวเขาเท่านั้น ไม่ใช่แค่ที่หน้า แต่เป็นเสื้อผ้าของเขา
เปียกเปื้อนไปด้วยไวน์องุ่น
ข้าไม่เข้าใจ แกไม่ใช้คำที่มากกว่า เศษขยะหล่ะ แกกำลังทำให้ข้ากลัวอย่างงั้นรึ? หรือเพื่อปกปิดความรู้สึก
แย่ๆที่มีอยู่ในใจลึกๆ ว่าแกนั้นมันไม่มีค่า? ตอนนี้แกรังเรมั้ย? ไอ้ลูกนอกคอกของตระกูลกู้ใจปลาซิว ?
ชักสงสัยแล้วว่า แกสืบสายเลือดมาจากสามัญชลหรือตระกูลกู้กันแน่ !
กู้เซิ่งเป็นลูกชายของตระกูลกู้ และแม่ของเขาเป็นแม่บ้านคนนึง อดสงสัยไม่ได้ว่านายน้อยอยู่อันดับไหนของตระกูล
นั้นคือความรู้สึกเศร้าลึกๆในใจของกู้เซิ่ง เป็นปมด้อยในใจของเขา นอกจากนี้เขายังเกลียดชังคนอื่น ๆ พูดถึงใบหน้าของเขาอย่างสุดซึ้ง
คำพูดของหลินเฟิงนั้นเสียดสีเรื่องละเอียดอ่อนของเขา
แกต้องตาย ตามที่คิด การแสดงออกของกู้เซิ่งเปลี่ยนเป็นดูชั่วร้ายยิ่งขึ้น เขากำลังเดือดพล่านไปด้วยเจตนาฆ่าฟันด้วยความโกรธ
ที่เขาไม่สามารถซ่อนมันได้
กู้เซิ่งไม่ลังเล ที่จะปล่อยหมัดของเขาไปโจมตี หลินเฟิง ด้วยความเร็วของหมัดนั้นแหวกผ่านอากาศด้วยความเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ
ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะต่างสั่นด้วยความกลัว ความเร็วหมัดของกู้เซิ่งที่ปล่อยออกไปนั้นด้วยความโกรธอย่างแท้จริง หมัดนั้นพุ่งเป้า
ไปที่หัวของหลินเฟิงด้วยพลังที่มากพอจะตัดคอได้เลย เขาตั้งใจโจมตีหลินเฟิงด้วยมือเปล่า
หลินยู ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ นอกจากเขาไม่ช่วยแล้วเขามีรอยยิ้มที่กว้างมากขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาหวังลึกๆในใจเขา
ว่าหลินเฟิงจะตายอย่างจ็บปวดทรมารด้วยการโจมตีของ กู้เซิ่ง แต่สิ่งต่างๆไม่ได้เกิดขึ้นตามที่เค้าต้องการ
กู้เซิ่งปล่อยหมัดไปได้ครึ่งทางเท่านั้นหยุดลงระหว่างเขาและหลินเฟิง แน่นอนว่ากู้เซิ่งไม่ได้แสดงความเมตตา สิ่งที่เกิดขึ้นคือ
ฝ่ามือของเขาถูกยับยั้งไว้โดยสมบูรณ์ มือข้างนึงถูกหยุดไว้ทำให้ไม่สามารถเคลือนไหวได้อย่างง่ายดาย ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของ
ความเสียหาย ใบหน้าของกู้เซิ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงและไม่สามารถขยับกำปั้นออกจากฝ่ามือหลินเฟิงได้ เป็นหลิงเฟินที่หยุด
หมัดของกู้เซิ่งได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนกับเขาแค่หายใจ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้บนใบหน้าเขาและเขายังสงบนิ่ง
ห่ะ !! ทุกคนอยู่ในความโกลาหลตกใจ เขาทำได้ยังไง? ทำไมหลินเฟิงป้องกันการโจมตีที่แข็งแกร่งได้อย่างง่ายดาย ?
นอกจากนั้น สีหน้าของหลินเฟิงก็เฉยเมยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่กู้เซิ่งพยายามดิ้นรนเอามือของเขาออกจากมือหลินเฟิง
อันที่จริงแล้วข้าข้องใจอยู่ข้อหนึ่ง แกมันก็แค่ไอลูกนอกสมรสไร้ค่าของตระกูลกู้ แกมีสิทธ์อะไรมาหลอกล้อข้า?
เรียกข้าว่าเจ้าขยะ แล้วสภาพอย่างแกจะให้เรียกอะไร?
เสียงบดมือ !!
กู้เซิ่งร้องโหยหวนอย่างสยดสยอง ความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากกำปั้นของเขาที่โดนบดขยี้
ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเขาดูบิดเบี้ยว หลินเฟิงบดขยี้มือเขาด้วยมือที่แข็งแกร่งเพียงข้างเดียว
ไปให้พ้น... ข้าตัดสินใจปล่อยให้แกมีชีวิตต่อไป หลินเฟิงกล่าวขณะปล่อยมือที่บดขยี้มือกู้เซิ่ง แล้วโยนกู้เซิ่งออกไปนอกหน้าต่าง
ทันที ทุกคนได้ยินเสียงร่างของกู้เซิ่งหล่นลงกระแทกพื้นตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวน
ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างหาดหู่มึนงงไปหมด กู้เซิ้งมีปราณระดับ8 แต่กลับถูกโยนออกนอกหน้าต่างภายในพริบตาโดย
เจ้าขยะนั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?
พิ้วว..ทุกคนถอนหายใจลึกๆ นี่มันไอขยะตระกูลหลินจริงๆรึ ? หลินเฟิงมองไปที่ถูกคนอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น
เขามองไปที่หลินยู หลินเฟิงมองเขาอย่างสงบ ช่วยไม่ได้ที่หลินยูรู้สึกฝันหนีดีฝ่อ หลินยูเพิ่งเรียก หลินเฟิงว่า
ไอ้ขยะ และตอนนี้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นหน้ากลัวราวกับสัตว์ประหลาด เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับได้ว่าเป็นหลินเฟิง
ดูเหมือนหลินเฟิงได้เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาเป็นดั่งสัตว์ประหลาดในร่างมนุษย์ หลินเฟิงที่เขารู้จักนั้นแตกต่าง
อย่างสิ้นเชิง หลินเฟิงที่เขารู้จักคือเจ้าขี้ขลาดและอ่อนแอ แต่ในตอนนี้ หลินเฟิงดูคล้ายสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่ง
การแดงออกของเขาบ้าคลั่งและทรงพลัง นี่มันไอ้เศษสวะที่เขารู้จักจริงๆรึ?
แกเรียกชื่อข้าว่าอะไรนะ ? หลิงเฟิงถาม หลินยู ริมฝีปากของหลินยูขยับเล็กน้อย แต่ไม่มีเสียงหลุดออกมาจากลำคอเขา
เขาไม่รู้จะตอบว่าเยี่ยงไร เขากลัวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
"เศษขยะ?" หลินเฟิงยิ้มกแล้วล่าวด้วยความเย็นชา หลังจากที่หลินยูรู้สึกมีลมหนาวและเสียงแหลมสะท้อนผ่านอากาศ
ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็รู้สึกราวกับว่ามันกำลังถูกไฟไหม้ มันเจ็บปวดเหลือเกิน
หลินเฟิงทิ้งรอยตบไว้ที่ใบหน้าของเขา
เจ้า.... กล้าเนื้อบนใบหน้าเขาร้อนราวกับไฟ คาดไม่ถึงว่าหลินเฟิงจะตบหน้าเขา ขณะที่อยู่ต่อหน้าผู้คน...
แต่เมื่อหลินยูรู้ว่าหลินเฟิงยังจ้องมองมาที่เขาอย่างเย็นชา เขากล่ำกลืนสิ่งที่เขานั้นด้พูดออกไป แล้วไม่ได้พูดอะไรออกมา
ครั้งต่อไป แกจะพูดอะไรออกไป จำไว้ว่าแกอยู่สถานะไหนแล้วข้าอยู่สถานะไหน หลินเฟิงกล่าวด้วยความเย็นชา หลังจากนั้น
เขาก็เลิกสนใจหลินยู แล้วเดินผ่านหลังหลินยูเดินไปหาเหวินซาน
เจ้าจะทำอะไร ? เหวินซานถามขณะที่ระวังตัว หลินเฟิงผู้นี้ สามารถที่จะโยน กู้เซิ่งออกนอกหน้าต่างไปได้ ไม่เพียงเท่านั้น
แต่ยังทรงพลังและบ้าบิ่นอีกด้วย
เจ้ากลัวรึ ? หลินเฟิงกำลังหยอกล้อเขา
ข้า...........
เหวินซานอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเจตนาฆ่าฟันเย็นจะเยือบมุ่งตรงมาจากร่างของหลินเฟิง ทำให้เขากลัวขึ้นสมอง
เขากลืนความกลัวเขาแล้วมองลงไปที่พื้น เช่นเดียวกับหลิงยู ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงชาดไม่แม้แต่จะตอบโต้ได้
ข้าคือเศษสวะ
เจตนาฆ่าที่หนาวเย็นแผ่ออกมาจากร่างของหลินเฟิงได้หายไป หลินเฟิงหันหลังกลับแล้วมุ่งหน้าไปด้านนอก
ไม่มีใครแม้จะมองหน้าเขา
Arghh(อุทาน) เหวินซานคร่ำครวนด้วยความอึดอัดใจ เขาจับแก้วไวน์องุ่นไว้แน่นจนแก้วแตกเป็นเสี่ยงๆ
แม้ว่าหลินเฟิงจะไม่ได้แตะต้องตัวเขา แต่หลินเฟิงนั้นทำให้เขาต้องขายหน้า ทำให้เขาอับอายที่สุดในชีวิต
เขานั้น คิดว่าหลินเฟิงไม่มีสิทธ์ที่จะนั่งกับพวกเขา แต่ในระหว่างการเผชิญหน้ากับหลิงเฟิง เขากลับไม่กล้า
ขยับแม้แต่นิ้วเดียว
ในขณะนั้นความรู้สึกของหลินยู๋ไม่ได้ดีไปกว่าเรื่องของเหวินซาน เขายังคงรู้สึกได้ถึงรอยมือของหลินเฟิงบนใบหน้าของเขา
ทำไมเขารู้สึกต่ำต้อยถึงเพียงนี้? ขณะที่หลินเฟิงกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ทำให้เขาสูญเสียมั่นใจที่จะต่อต้านการตบหน้า
ทุกๆคนที่นั่งอยู่ต่างเงียบงัน พวกเขาทุกคนต้องการที่จะทำให้ไอ้ขยะตะกูลหลินนั้นขายหน้า พวกเขาคาดไม่ถึงว่าไอ้ขยะ
สามารถจะทำร้ายพวกเขาด้ เหล่าผู้เยี่ยมยุธรุ่นเยาว์คิดว่าเป็นรุ่นที่ดีที่สุดในเมืองหยางโจว...มีหนึ่งคนที่บาดเจ็บจากการ
ถูกโยนออกจากหน้าต่างโดยหลินเฟิง คนอื่นๆถูกตบหน้าและอีกคนหนึ่งกลัวจนเรียกตัวเองว่าเป็นเศษสวะ หลินเฟิงไม่มี
สิทธ์ที่จะนั่งกับพวกเขาอย่างนั้นหรือ ?
ตาของซู่วหลานส่องประกาย เธอเป็นผู้ฝึกยุธที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มพลังเธอถึงขั้นจิตวิญญาณแล้ว ขณะที่หลิงเฟิงยืนอยู่
ที่นั้นเธอรู้สึกได้ชัดเจนว่า หลินเฟิงมีกลินอายธรรมชาติบางอย่าง ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกอดสูด้อยกว่าตน
เขาไม่เคยคิดเลยว่าการปรากฏกายของเขาในภัตตาคารในวันนี้จะทำให้คนเหล่านี้คิดเกี่ยวกับตัวเขาอย่างไร
เขาไม่ต้องการได้รับความอัปยศดูหมิ่นและเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าเป็นไอขยะอีกต่อไป กลุ่มสาวกเหล่านี้จากตระกูลที่มีอำนาจ
ถูกนำมาใช้เพื่อตั้งตัวเองเหนือฝูงชน หลินเฟิงไม่สามารถทนเห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจของพวกเขาได้
ดังนั้นเขาจึงสอนบทเรียนเรื่องความอ่อนน้อมถ่อมตน
Qian Li Xue ค่อยๆผ่าน ภัตตาคารวายุประจิน
กู้เซิ่งได้เฝ้ามองเงาของหลินเฟิง จากไปไกลอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเปิดเผยอย่างชัดเจนว่า
เขาวางแผนที่จะแก้แค้นไอ้ขยะของตระกูลหลินโดยวิธีการบางอย่าง
ใช้ google translate ในการแปลนะครับไม่ดีไม่ว่ากันนะครับหัดแปลแบบกากๆครับ
อ่าน Eng ได้ที่นี้ครับ http://totallyinsanetranlation.com/peerless-martial-god-index/
ไปอ่านคนอื่นที่แปลมาตั้งแต่ต้นแล้วมาปรับปรุงตัวซะ
ตอบลบคำพูดกับคำบรรยาย รวมกันไปหมดเลย อ่านยากมาก
ตอบลบ